Αποσπάσματα από τις Διδασκαλίες της Μαρίας Routchine-Dupré
«Ρωτάς, σοφέ μαθητή, τι είναι η Ηθική;
– Η Ηθική είναι το συμπλήρωμα της Φύσεως, που προηγήθηκε από αυτήν μέσα στην Δημιουργία. Αυτή είναι η θερμότητα που επώασε τα όντα που ζουν επί της Γης, αυτή είναι η τροφός των πρώτων ανθρώπινων εμβρύων, αυτή τους παρέσχε το πρώτο γάλα της πνευματικής τους τροφής. Στο στήθος της είναι εκεί όπου το πρώτο ανθρώπινο ον, μόλις έλαβε μορφή, φώναξε: “Είμαι, άρα υπάρχω!”
)|(
Ως ορισμό, θα μπορούσα να πω ότι το Κακό είναι η προσκόλληση στην ύλη. Σε μερικές δε περιπτώσεις αποκαλείται και «δειλία», διότι ο άνθρωπος, λόγω του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως, εγκαταλείπει τα ηθικά του καθήκοντά.
Συχνά κατηγορούν τα βάσανα ότι είναι ‘το κακό’. Τα βάσανα είναι μια συνέπεια του κακού και συχνά είναι ένα φάρμακο κατά του κακού.
)|(
Το Καλό εκδηλώνεται στον άνθρωπο δια της Καλωσύνης.
Η Καλωσύνη προσβάλλεται πάντοτε στον άνθρωπο από το μέτρο και τον υπολογισμό.
Η κρίση, ο συλλογισμός και ο υπολογισμός, καθώς είναι ατελείς στον άνθρωπο, τον απάτησαν σχεδόν πάντοτε στις προσδοκίες του και γι’ αυτό είναι δύσκολο στον άνθρωπο να είναι καλός.
Να είστε αυθόρμητα καλοί, και όταν η κίνηση αυτή συμβαίνει μέσα σας, εμπιστευθείτε την εντελώς, χωρίς δισταγμό …Να είσθε υπερήφανοι όχι για τις γνώσεις σας ή τις μετρημένες και υπολογισμένες ελεημοσύνες σας, που πρέπει να ξεχάσετε, αλλά για την αυθόρμητη καλωσύνη σας.
)|(
Κάθε ον που ζει πάνω στη γη, δημιουργεί στον εαυτό του ανάγκες και, για να εκπληρωθούν οι ανάγκες αυτές, δημιουργεί στον εαυτό του καθήκοντα και, για να εκπληρωθούν τα καθήκοντα αυτά, δημιουργεί στον εαυτό του ικανότητες, προκειμένου να τις ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του.
)|(
Από άρθρο στο Méditerranée Oriental (1918)
Εδώ και αιώνες, η ανθρωπότητα, τείνει προς την τελειοποίηση, δια του εξευγενισμού των ηθών της και της διανοητικής της ανάπτυξης.
Η εκπαίδευση που έχει υιοθετηθεί για τα παιδιά του εικοστού αιώνα συνίσταται στην ανάπτυξη των προσόντων του πνεύματός τους σε όλες τις επιστήμες που κατέχει η ανθρωπότητα – πλην εκείνης που αφορά στην γνώση του εαυτού (αυτογνωσία).
Κι όμως! Θα έπρεπε η εκπαίδευση να ξεκινά από αυτήν ακριβώς [την επιστήμη]!
Η επιστήμη της αυτογνωσίας δεν είναι άγνωστη μέσα στα διανοητικά αρχεία της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση ανάλογη μ’ εκείνη στην οποία βρισκόταν η Χημεία κατά τον Μεσαίωνα.
…
Είναι καιρός να δημιουργηθεί μία Σχολή που θα οργανώσει ένα σύστημα επιστημονικής εργασίας, πειραματικής και πρακτικής της Επιστήμης της Αυτογνωσίας. Μόνο με επιμελή και επίμονη εργασία θα μπορέσει να αναβιώσει αυτή η επιστήμη, η τόσο αναγκαία στην ατομική και την συλλογική ζωή του ανθρώπου του εικοστού αιώνα.
…
Όταν τα παιδιά φθάσουν στην ηλικία όπου θα τους διδάσκεται η Φυσική, η Χημεία, η Φυσική Ιστορία, η Ανθρωπολογία και οι Μαθηματικές επιστήμες, τότε θα πρέπει να τους διδαχθεί και η επιστήμη, η οποία θα δημιουργήσει και θα βεβαιώσει την δική τους ιδιαίτερη προσωπικότητα, τόσο στην ατομική τους ζωή, όσο και στην κοινωνική: Η Επιστήμη της Αυτογνωσίας.
)|(
Από την «Ομολογία Πίστεως» ενώπιον των «Αδελφών της Αλήθειας».
Είναι αληθές και αναμφισβήτητο ότι η λογική, όταν κατευθύνεται από ένα πνεύμα τέλειο σε όλες του τις πράξεις και σε πλήρη εξέλιξη, είναι ο μόνος και μοναδικός φάρος, που οδηγεί τον άνθρωπο κατ’ ευθείαν στον δρόμο του Θεού.
Αλλά, η λογική, στην διάθεση των ανθρώπων που δεν έχουν τελειοποιήσει ηθικά καθόλου τον εαυτό τους, είναι το πλέον επικίνδυνο όργανο, είναι το τιμόνι που οδηγεί στην παρέκκλιση.
Διότι, η λογική έχει δύο συμβαλλόμενους: την λογική του Καλού και την λογική του Κακού, ενώ η Πίστη στον Θεό δεν έχει παρά μία και μόνη πηγή: την Αγάπη, από την οποία δεν απορρέει παρά μόνο το Καλό και το Ωραίο.
)|(
Μέριμνα παντός εκλεκτού είναι η αποφυγή του δευτέρου θανάτου.
)|(
Παρά τις μεταπτώσεις και τις ανόητες τραγωδίες, τις οποίες ο άνθρωπος παρενέβαλε μέσα στις πτυχές της υπάρξεώς του, ο πρωταρχικός Νόμος της Δημιουργίας, επιδιώκοντας τον σκοπό του, αντικαθιστά τα όντα που εξαφανίζονται με νέες γενεές.
Αυτή η διαιώνιση του ανθρώπινου γένους θα ήταν μία ευτυχής αιτία της ανθρώπινης εξελίξεως, εάν οι ανοησίες και οι καταχρήσεις του καθενός από τους ανθρώπους δεν αλλοίωναν (εκφύλιζαν) τις νέες γενεές.
Το κληρονομικό κακό έχει αναγνωρισθεί από την Επιστήμη, αν και ήταν ήδη δεκτό από τους πρωτόγονους λαούς.
Οι πληγές, για τις οποίες μόλις μιλήσαμε πιο πάνω, όχι μόνο είναι στοιχεία καταστρεπτικά του ανθρώπινου οργανισμού, και κατά συνέπεια των νέων οργανισμών, που εξέρχονται από αυτόν, αλλά δρουν επίσης επί της ψυχής και του πνεύματος και της λογικής του ανθρώπου, η οποία, στο μέτρο και ανάλογα με την παρακμή που επήλθε στις ημέρες μας, προξένησε αυτήν την καταστροφή στην λευκή φυλή.
Η ακολασία, εξαντλώντας (κατασπαταλώντας) την ζωτική ενέργεια των ανθρώπων, αφήνει τα μοιραία ίχνη της επάνω στους απογόνους τους.
Η προσβολή κατά της μητρότητας βλάπτει σημαντικά τις δυνατότητες της προδημιουργίας, τις οποίες η Φύση έδωσε στην μητέρα. Και το μοιραίο αποτέλεσμα είναι είτε η πλήρης στειρότητα είτε τα όργανα της μητέρας να υποστούν τέτοια βλάβη από αυτή την ιερόσυλη και βάναυση προσβολή, ώστε να αναπαράγουν εξασθενημένους οργανισμούς, ανίσχυρους και νευρωτικούς.
)|(
Είδα τον άνθρωπο και την ύπαρξή του πάνω στην Γη και μέσα στους κόσμους.
Είναι παντού ο ίδιος! Πρεσβεύει παντού την ίδια αλήθεια, ή μήπως θα έπρεπε να πω, την ίδια πλάνη;
Φοβάται την δύναμη και δεσπόζει δια της δυνάμεως.
Μπροστά στην άγνωστη γι’ αυτόν Δύναμη του Σύμπαντος, ο άνθρωπος έφτιαξε έναν Θεό εκδικητή, έναν Θεό τρομερό, που εκτοξεύει κεραυνούς και εξαπολύει [τυφώνες, πλημμύρες και σεισμούς].
Μπροστά στην δύναμη ενός ανθρώπου, οι άλλοι υποτάσσονται και τον αναγορεύουν ‘βασιλέα’ τους. Αλλά, μόλις αυτός πεθάνει ή χάσει την δύναμή του, οι άνθρωποι τον περιφρονούν.
Αυτή η ανθρωπότητα είναι θρασύδειλη, γιατί σ’ αυτήν η δύναμη πρωτεύει της Δικαιοσύνης και της Ευθύτητας.
Αν καυτηριάζω με λέξεις τόσο σκληρές την ανθρωπότητα, εν τούτοις απαλλάσσω των άνθρωπο. Αυτός, ως άτομο, αποτελεί έργο τέλειας δημιουργίας, κατέχοντας ανεκτίμητες αρετές. Η κοινωνία, παρεμποδίζοντας τις προσωπικές του προσπάθειες, τον έκανε πάντοτε να παρεκκλίνει από τον δρόμο της τελειότητας.
)|(
Αυτό που λέει η Σφίγγα [1]
Άκουσε, αγαπητό μου παιδί, αυτό που λέγει η Σφίγγα, με τον συμβολισμό της:
«Στέκομαι όρθια, η γάγγραινα που λέγεται χρόνος δεν μπορεί να με αγγίξει. Όλα τ’ αστέρια που περιίπτανται γύρω από τη γη, κοιτάζοντας την όψη της, με βλέπουν πάντοτε όρθια, σιωπηρή και πολύ σοβαρή. Η υλική μου ουσία συντίθεται από πέτρα, από βράχο. Κι αν ακόμα βουνά άμμου επικάθονταν πάνω από το κεφάλι μου, εγώ θα στεκόμουν όρθια. Ουδέποτε θα ειπωθεί ότι η Σφίγγα, που αψήφησε την μανία σαράντα αιώνων, έπεσε για να κοιμηθεί στον ύπνο της αιωνιότητας, λησμονώντας το σύμβολο που φέρει. Ο ήλιος, με τις λαμπρές και χρυσές του ακτίνες, πασχίζει να με θέλξει με τον έρωτά του, αλλά εγώ στέκομαι όρθια, ψυχρή και ακίνητη προς κάθε πράγμα που θα μπορούσε να με συγκινήσει.
«Το μυστικό που κρύβω μέσα στην ψυχή μου, είναι ένα μυστικό που καμιά άλλη μορφή, εκτός από την δική μου, δεν θα μπορούσε ν’ ακούσει και να γνωρίσει. Το χαμόγελο δεν γνώρισε ποτέ τα χείλη μου, ο θυμός δεν προκάλεσε σύσπαση στο απαθές και ακίνητο πρόσωπό μου. Στέκομαι πάντοτε όρθια στα λυγισμένα πόδια μου.
«Τι είμαι; Ιδού το πρόβλημα κάθε μυημένου. Άνθρωπε, είμαι η Ηθική. Είμαι η πρώτη δημιουργία της ιδέας και της σκέψης του ανθρώπινου Όντος. Το παν σκύβει και υφίσταται το μοιραίο των νόμων της ύλης, αλλά εγώ στέκομαι πάντοτε αναλλοίωτη, στέκομαι πάντοτε απαθής σε όλες τις υλικές αναστατώσεις.
«Ρωτάς, σοφέ μαθητή, τι είναι η Ηθική; Η Ηθική είναι το συμπλήρωμα της Φύσεως που προηγήθηκε από αυτήν μέσα στην Δημιουργία, αυτή είναι η θερμότητα που επώασε τα ζώντα όντα επί της Γης, αυτή είναι η τροφός των πρώτων ανθρώπινων εμβρύων, που τους παρέσχε το πρώτο γάλα της πνευματικής τους τροφής, στο στήθος της είναι που, το πρώτο ον με ανθρώπινη μορφή, φώναξε: “Είμαι, άρα υπάρχω!”
«Έκτοτε, επί της Γης, το παν αναστατώθηκε, και, μέσα σε μια ανοδική εξέλιξη, το παν μεταμορφώθηκε. Αλλά η Ηθική παραμένει πάντοτε όρθια και μοναδική και διδάσκει σε όλους τους λαούς του σύμπαντος την Αγάπη, την Καλωσύνη και την Αλήθεια.
«Οι άνθρωποι συνενώθηκαν σε μια κοινή προσπάθεια, τα όντα αισθάνθηκαν την ανάγκη αυτής της ένωσης για την παγκόσμια πρόοδο. Και η Ηθική, που προπορεύεται κατά ένα βήμα από το παν, οδήγησε και θα οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα προς την ανοδική οδό της τελειότητας.»
Ιδού αυτό το οποίο λέγει η Σφίγγα στον ονειροπόλο μυημένο που την θωρεί στοχαστικά: Ιδού, αγαπητό μου παιδί, το κύριο σύμβολο που στολίζει ως προμετωπίδα την αιγυπτιακή ηθική και, αυτό το σύμβολο που είναι μπροστά στα μάτια σου, στις κρίσιμες στιγμές της ζωής, στοχάσου το βαθιά και, απλώς βλέποντας το, θα δεις ότι θα σε γλιτώσει από πολλά στραβοπατήματα και πολλούς ξεπεσμούς.
ΔΩΡΑ
[1] Δημοσιευμένο στο γαλλικό περιοδικό ΕΩΝ, Νο 9-11 (Ιαν-Μαρ, 1924)
)|(
Η Καλωσύνη
Το Καλό εκδηλώνεται στον άνθρωπο δια της Καλωσύνης. Η Καλωσύνη προσβάλλεται πάντοτε στον άνθρωπο δια του Μέτρου.
Η φαινομένη έδρα της Καλωσύνης, στον άνθρωπο, είναι η Καρδιά. Η φαινομένη έδρα του Μέτρου είναι ο Εγκέφαλος.
Κάθε εκδήλωση της Καλωσύνης, στον άνθρωπο, εμποδίζεται δια της επιρροής του Μέτρου ή του Υπολογισμού.
Οι άνθρωποι κάνουν το καλό με Μέτρο, γι αυτό και τα αποτελέσματα αυτού του Καλού είναι ολέθρια και η καλωσύνη του ανθρώπου πάσχει.
Οι άνθρωποι κάνουν το Καλό από Υπολογισμό· δρώντας έτσι καταπνίγουν μέσα τους την Καλωσύνη.
Οι άνθρωποι επιτελούν το Καλό υποτάσσοντάς το στα όρια της εντάσεως και της διάρκειας· δρώντας έτσι, είναι πολύ απασχολημένοι με τους υπολογισμούς τους και αντιλαμβάνονται, στο τέλος, ότι αντί να κάνουν το Καλό, έκαναν το Κακό.
Το Μέτρο και ο Υπολογισμός συνιστούν το πλέον ατελές μέρος της ανθρώπινης κρίσεως, ενώ η Καλωσύνη δεν υπόκειται σε καμμία τελειοποίηση, είναι τέλεια εν εαυτή.
Η Καλωσύνη, εκδηλωμένη στον άνθρωπο, του χρησιμεύει ως μέσον τελειοποιήσεως των όντων που τον περιστοιχίζουν.
Η Καλωσύνη κατέχει μεγίστη θέση εντός αυτής ταύτης της Ουσίας του ανθρώπου, αλλά εξαλείφεται συστηματικά δια της δράσεως των ατελών του ενεργειών.
Η Καλωσύνη είναι η παθητική αρετή του ανθρώπου. Η εκδήλωσή της δεν γίνεται δια δραστηριότητος αλλά δι’ αυθορμητισμού.
Είναι ο λόγος για τον οποίο, το εγώ, αιωνίως ανήσυχο από τον τρόμο του τέλους, δεν αφήνει ποτέ να επιτελεσθεί το αυθόρμητο της Καλωσύνης του· για περισσότερη σιγουριά την συνοδεύει και την υποτάσσει στις σκληρότητες του μέτρου και του υπολογισμού, τα οποία καταλήγουν σχεδόν πάντοτε να την στραγγαλίζουν.
Και όμως, η Καλωσύνη είναι Δώρο το οποίο ο άνθρωπος έλαβε από το Υπέρτατο Καλό, τον Θεό.
Ο άνθρωπος κρίνει, συλλογίζεται και υπολογίζει με ταχύτητα και σιγουριά.
Η κρίση, ο συλλογισμός και ο υπολογισμός, καθώς είναι ατελείς στον άνθρωπο, τον απάτησαν σχεδόν πάντοτε στις προσδοκίες του και γι’ αυτό είναι δύσκολο στον άνθρωπο να είναι καλός.
(τέλος)
)|(
Από τον Παγκόσμιο Κώδικα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
Κλείδα Α΄: Ολόκληρος ο οργανισμός του ανθρώπου στηρίζεται στον οστέινο σκελετό.
Φιλοσοφία της Κλειδός : Για την υπόσταση και την αρμονική διαβίωση των όντων, το ισχυρό και ακλόνητο έρεισμα είναι η βάση, η υγιής αρχή.
Εφαρμογή: Το έρεισμα της ζωής των εθνών, του εθνισμού και της ανθρωπότητας είναι ο νόμος. Ο δε Κώδικας, το καταστατικό του οποίου αναπτύσσουμε πιο κάτω, είναι το έρεισμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, επάνω στο οποίο θα ανοικοδομηθεί η αναγέννηση της πνευματικής προόδου και ανάπτυξης της ηθικής ευδαιμονίας και ευτυχίας και της ολικής αποκατάστασης ολόκληρης της ανθρωπότητας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
Γενική διαίρεση του εσωτερικού ανθρώπου. Φιλοσοφική αρχή αυτής της διαίρεσης. Γενική διαίρεση του ανθρώπου στο γήινο σύμπαν.
Κλείδα Β΄: Ο κορμός του ανθρώπου είναι ο καθαυτό εσωτερικός άνθρωπος και διαιρείται σε τρία ανεξάρτητα μέρη: στην κοιλία (κάτω κοιλία ή υπογάστριο) και την γαστέρα (άνω ή στόμαχο). Δεύτερο στο στήθος (διαφραγματικό ή πνεύμονες) και την καρδιά (καρδιά και μεγάλες αρτηρίες) και τρίτο στην κεφαλή (άνω κεφαλή, δηλαδή εγκέφαλο, προμήκη μυελό και παρεγκεφαλίδα) και κάτω κεφαλή, δηλαδή όργανα όρασης, ακοής, όσφρησης, γεύσης και λόγου).
Τα τρία αυτά τμήματα της διαίρεσης του ανθρώπινου κορμού βρίσκονται τοποθετημένα σε ανοδική κατεύθυνση, το ένα επάνω από το άλλο.
Με αυτές τις τρεις διαιρέσεις ο σκοπός της εσωτερικής ζωής του ανθρώπου εκτελείται σε πλήρη αρμονία. Το ένα τμήμα παρέχει στο άλλο με αρμονική ακρίβεια, ανάλογο μέρος του καρπού της ενέργειάς του. Δηλαδή η κοιλία, μέσω των τριχοειδών αγγείων, προσφέρει την χυμώδη τροφή πρώτα στα δικά της όργανα, κατόπιν στο στήθος και έπειτα στα όργανα της κεφαλής. Με την ίδια εξαίρετη αναλογία, το στήθος παρέχει στα δύο άλλα τμήματα το προϊόν της ενέργειας και της εργασίας του, αφού πρώτα κρατήσει εντός του την απαιτούμενη ζωή για την διατήρησή του.
Η κεφαλή δεν υστερεί καθόλου ως προς τα δύο πρώτα τμήματα του ανθρώπινου κορμού. Το πολύπλοκο νευρικό πλέγμα συνδέεται με όλες τις εσωτερικές χώρες του ανθρώπινου σώματος και το καθοδηγεί στην κανονική λειτουργία και μέσω των αισθήσεων το προασπίζει από τις εξωτερικές επιρροές.
Φιλοσοφική αλήθεια που προκύπτει από αυτή την Κλείδα:Η λογική αρχή η οποία προκύπτει από τα παραπάνω είναι ο νόμος της αλληλεγγύης, που είναι και ο νόμος της Φύσεως, εκδηλωνόμενος σε αυτήν με ποικίλους τρόπους.
Άλλη φιλοσοφική αρχή που προκύπτει από τα παραπάνω γεγονότα είναι η Υπεροχή μέσα στην φαινομενική ισότητα.
Η ισότητα στο δικαίωμα του ζειν και υπάρχειν είναι απόλυτη. Η ισότητα όμως στον τρόπο του ζειν, δεν υπάρχει στην λογική της Φύσεως, διότι η εξέλιξη των όντων όλων των βασιλείων της Φύσεως είναι άνιση, και η αλήθεια που προκύπτει από αυτό είναι ότι όντα που εργάζονται για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αναγκών άλλων όντων, φαινομενικά μεν τα εξυπηρετούν, στην πραγματικότητα όμως, στην φιλοσοφία της Φύσεως, εξυπηρετούν τους εαυτούς των.
Η ανοδική κατάταξη των διαφόρων τμημάτων του εσωτερικού ανθρώπου φανερώνει την υπάρχουσα υπεροχή η οποία κοσμεί τους ανθρώπους. Το καθαρό δε ευεργέτημα στον κοινωνικό βίο του ανθρώπου είναι, στον παρόντα Κώδικα, να εναρμονίζεται η διαφορά αυτή ώστε, όσοι υπερέχουν, να ευεργετούν με την υπεροχή τους τους κατώτερους και ταυτόχρονα να ευεργετούνται από αυτούς με τις αρετές οι οποίες προκύπτουν από την (συνολική) εξέλιξη των ανθρώπων.
Από φιλοσοφική άποψη, αν συγκρίνουμε την φαινόμενη υπεροχή των ανθρώπων στην κοινωνική ζωή, βρίσκουμε πάλι ότι τέτοια υπεροχή δεν υπάρχει, διότι κατατάσσοντας τους ανθρώπους σε τρεις τάξεις, παρατηρούμε ότι η μία είναι εξ’ ίσου αναγκαία με την άλλη, για το αρμονικό αποτέλεσμα του ανθρώπινου κοινωνικού βίου.
Εφαρμογή. Στην ανθρωπότητα διακρίνονται τρεις κοινωνικές τάξεις: α) των χειρωνακτών β) των λειτουργών και γ) των διευθυνόντων.
Στον άνθρωπο η τάξη των χειρωνακτών αναλογεί προς τα κοιλιακά όργανα. Η τάξη των λειτουργών αναλογεί προς τα όργανα του στήθους. Η δε τάξη των διευθυνόντων αναλογεί στον άνθρωπο προς τα όργανα της κεφαλής.
Οι τρεις αυτές κοινωνικές τάξεις πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα υπάρξεως. Να συμμετέχουν εξ’ ίσου στην ευτυχία, να συμπάσχουν εξ’ ίσου και να απολαμβάνουν εξ’ ίσου τους καρπούς της ζωής.
Οι διευθύνοντες πρέπει να έχουν τούτη την υπεροχή: να μπορούν στην ανάγκη να εκτελούν τα έργα των κατωτέρων τάξεων, δηλαδή των χειρωνακτών και των λειτουργών. Την ίδια υπεροχή πρέπει να έχουν οι λειτουργοί ως προς τους χειρώνακτες. Η διαβάθμιση αυτών των τριών τάξεων πρέπει να εξαρτάται από την πνευματική και νοητική υπεροχή. Ο αρχικά χειρώνακτας, αν κριθεί από τους διευθύνοντες άξιος να ανέβει την βαθμίδα της κοινωνικής τάξης, την καταλαμβάνει, χωρίς γι’ αυτό να αποκτά βιοτικές επικαρπίες σε βάρος των άλλων.
Χειρώνακτες είναι εκείνοι που καλλιεργούν με τα χέρια τους την γη. Εκείνοι που εργάζονται με τα χέρια τους στην βιομηχανία. Χειρώνακτες ακόμη είναι οι κτίστες, εκείνοι που αναλαμβάνουν και γενικά έχουν επάγγελμα το οποίον εκτελείται με την βοήθεια των χεριών τους.
Λειτουργοί είναι εκείνοι που με την πνευματική εργασία υποβοηθούν στο έργο τους χειρώνακτες, ώστε να εκτελούν καλύτερα και τελειότερα το έργο τους. Λειτουργοί είναι ακόμη όλοι οι γραφείς, οι οποίοι εργάζονται με την οδηγία ή κάτω από την επήρεια προκαθορισμένης γραφικής μεθόδου. Λειτουργοί είναι ακόμη εκείνοι που εκτελούν επιθεωρήσεις, εξετάσεις ή επιστασίες σε βιομηχανικά ή δημόσια έργα.
Διευθύνοντες είναι εκείνοι οι οποίοι έχοντας προγενέστερη πνευματική ανάπτυξη, διευθύνουν γεωργικές, βιομηχανικές ή δημόσιες εργασίες, δηλαδή αρχιτέκτονες, μηχανικοί που συμπλήρωσαν σπουδές ανωτέρων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Διευθύνοντες είναι ακόμη γενικά οι επιστήμονες της ιατρικής, φυσικής, χημείας, αστρονομίας κ.τ.λ. φιλόλογοι, δάσκαλοι, εκπαιδευτές, καθηγητές γλωσσών και επιστημών και γενικά όλοι όσοι συμπλήρωσαν σπουδές ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Για τελειότερη και δικαιότερη κατάταξη των ανθρώπων στις κοινωνικές αυτές τάξεις, πρέπει να εφαρμοσθεί η απολύτως δωρεάν και αμισθί, χωρίς καμία δαπάνη και οποιοδήποτε αντάλλαγμα, πνευματική εκπαίδευση όλων των ανθρώπων, οποιασδήποτε ηλικίας, οποιουδήποτε γένους και οποιασδήποτε κοινωνικής προέλευσης των γονέων ή συγγενών τους. Αυτή η αξίωση του Καταστατικού τούτου προκύπτει από την παραπέρα Κλείδα (αυτό να εξετασθεί καλά).
Το τρίτο και ανώτερο τμήμα (η κεφαλή) προσφέρει σε όλο το σώμα του εσωτερικού ανθρώπου, με σχετικά λιγότερο αντάλλαγμα, μέγιστες υπηρεσίες και ενώ τα όργανα της κοιλίας αναπαύονται μετά την εργασία, τα όργανα της κεφαλής εξακολουθούν πάντοτε να προσφέρουν την ευεργετική τους προστασία. Απόδειξη αυτού είναι ότι επί ολόκληρες ημέρες ο άνθρωπος χωρίς καθόλου να τρώει, ζει, δρα και ενεργεί για κοινό όφελος των άλλων τμημάτων. Ή μήπως η κεφαλή δεν οδηγεί την τροφή μέχρι το στόμα; Και μήπως αυτή δεν καθοδηγεί την κίνηση του στήθους; Αυτή ακόμη δεν οδηγεί από το μολυσμένο μέρος στον καθαρό αέρα, υποβοηθώντας έτσι την ενεργητικότερη λειτουργία του στήθους; Η εφαρμογή επομένως της παραπάνω κλειδός είναι ότι οι διευθύνοντες καθώς υπερτερούν των άλλων δύο τάξεων, οφείλουν να προσφέρουν σε αυτές υπηρεσίες πολύ ανώτερες από εκείνες που δέχονται από αυτές, μία δε από αυτές τις υπηρεσίες είναι και η πνευματική εξέλιξη των τάξεων αυτών.
)|(
Διάφορα Αποσπάσματα
Με ρωτάς μαθητή τι είναι μια ηθική αρχή;
Μια ηθική αρχή, μέσα στην ζωή και μέσα στον λόγο υπάρξεως του ανθρώπου, είναι ένα ιερό μονοπάτι, το οποίο ο άνθρωπος, ακόμα κι αν εκτίθεται σε κίνδυνο, δεν πρέπει να αφήσει, αλλά και δεν μπορεί πλέον να εγκαταλείψει, χωρίς να διαπράξει το έγκλημα της αυτό-προδοσίας.
(επιστολή προς ΑΧ 21/12/1915)
)|(
Πρέπει πολύ να θέλεις και λίγο να επιθυμείς.
Διότι, η Θέληση διεγείρει την δύναμη των απορροών της ψυχής σου και τις επιτείνει με τάξη, αναλόγως της ανάγκης. Ενώ, η επιθυμία εξαπολύει (άτακτα) την ένταση των απορροών της ψυχής σου.
(Ψυχουργία / Θεώρημα 8)
)|(
Καταλαβαίνετε καλά ότι για να υπάρξει επανενσάρκωση, η προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να έχει γίνει αθάνατος, δηλ. μετά τον θάνατό του να έχει διατηρήσει την προσωπικότητά του. Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση μπορούμε να μιλήσουμε για επανενσάρκωση.
)|(
Γνωρίζω ότι έχει περάσει η ιδέα ότι ένας δυναμισμός, έχοντας εκδηλωθεί ως άνθρωπος, μπορεί να ξαναβρεθεί να δίνει ζωή σ’ ένα φυτό ή ένα ζώο! Αυτή η θεωρία σφάλλει από την βάση της.
Ο παγκόσμιος δυναμισμός δεν υπέστη ποτέ αλλοίωση και οι νόμοι που κυβερνούν τον ορατό κόσμο δεν επιτρέπουν τέτοιες μεταλλάξεις, πόσο μάλλον εκείνοι που κυβερνούν τον αόρατο κόσμο.
)|(
Ο μυημένος, αν και το πεπρωμένο του είναι να ζει μέσα στο σύγχρονο χάος, δεν συμμετέχει σε αυτό.
Ο μυημένος πιστεύει στο νόμο της ενότητας της ανθρωπότητας, που οι άλλοι αγνοούν ή θέλουν να παραγνωρίζουν.
Ο μυημένος πιστεύει στον Χριστό, στον Θεό. Γνωρίζει ότι η Ανθρωπότητα δεν έχει παρά έναν Υπέρτατο Οδηγό, και είναι Εκείνος, ο Κύριος. Ενδυναμωμένος από αυτή την πίστη, ενωμένος με Εκείνον, διανύει αργά, με προσπάθεια, τον δρόμο της Μυήσεως, τον δρόμο της Αλήθειας, τον δρόμο της Σωτηρίας.
)|(
Την στιγμή κατά την οποία το μίσος, η εκδίκηση, η φιλοδοξία, η αλαζονεία και ο δεσποτισμός μαίνονται πάνω στην Γη και καταξεσκίζουν τα σπλάχνα της ανθρωπότητας[1], ανώτερα όντα που διαμένουν στο Ουράνιο Σώμα, την αιώνια κατοικία των Γεννητόρων, όντα που έχουν αποπερατώσει την εξέλιξή τους, όντα ανθρώπινα, τέλεια στην ουσία τους, στέλνονται πάνω στη Γη, ταπεινά και αφανή, για να φέρουν την τάξη και την γαλήνη με την ανώτερη επιρροή τους, για να κάνουν να αναβιώσει η Αγάπη και τα ευγενή χαρακτηριστικά της και, τέλος, για να τραβήξουν έξω από τον επίφοβο κύκλο των επανενσαρκώσεων εκείνους από τους αδελφούς τους οι οποίοι ανατείνουν προς την Οδό της Αλήθειας.
Τα όντα αυτά, ενσαρκωμένα ξανά, περιπλανώμενα μέσα στο πλήθος μιας φυλής η οποία τους είναι ξένη και μέσα σε μια κατάσταση πολύ κατώτερη από την δική τους, έλαβαν κατά την εδώ κάθοδό τους, ένα σημάδι μυστικό και αναλλοίωτο, χαραγμένο στην ψυχή τους.
Το σημάδι τούτο είναι ένα αίσθημα έλξεως, φιλίας και συμπάθειας προς τους άλλους εντεταλμένους της Θείας Προνοίας, οι οποίοι βρίσκονται επί της Γης.
Και, καθώς περιπλανώνται μέσα στο πλήθος, καλούν ο ένας τον άλλον μυστικά, πλησιάζουν μεταξύ τους, αναγνωρίζονται και συναθροίζονται, ωθούμενοι από το μυστικό τούτο κίνητρο, το οποίο είναι το σημάδι της επανενσαρκώσεώς τους, και εκπληρώνουν την εντολή τους με Καλωσύνη, Αγάπη και Ελεημοσύνη.
Καταθέτοντας δε το πλέον ευρύ πνεύμα αυταπαρνήσεως και θυσίας, περιμένουν την στιγμή της οριστικής τους Επανενσωμάτωσης.
Η Σωτηρία του πλησίον μας, αυτός είναι, κυρίες και κύριοι, ο ευγενής λόγος των δευτερευόντων αιτίων της Επανενσαρκώσεως.
Από την Ομιλία του ΣμΔ. ‘Επανενσάρκωση’
[1] ΣτΜ. Η ομιλία γίνεται το 1920, λίγο μετά την λήξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου
)|(
Η Σύσταση και η Λειτουργία του Ανθρώπου
Οι 3 Αρχές και οι 4 Καταστάσεις
…
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, το απειροελάχιστο αυτό μόριο του Σύμπαντος, συνίσταται επί της Γης, όπως και αλλού[1], από τις τρεις αρχές, οι οποίες είναι:
– το πνεύμα, αρχή ενεργητική
– η ψυχή, αρχή παθητική, και
– το σώμα, αρχή ουδέτερη.
Οι τρεις αυτές αρχές, ατομικοποιημένες στην περίπτωσή του κάθε ανθρώπου, και αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο, εκδηλώνουν τέσσερις καταστάσεις, οι οποίες είναι:
– το εγώ, δηλ. η ατομική συνείδηση, κατάσταση που χαρακτηρίζει και συνοψίζει την αρχή-πνεύμα και γι αυτό τοποθετείται σχηματικά υπεράνω του πνεύματος.
– την νοητική κατάσταση, στην οποία αποτυπώνονται οι επιδράσεις του πνεύματος (ιδέες) επί της ψυχής ως έννοιες, αλλά και η επιδράσεις, εκ του σώματος (εμπειρίες), ως γνώσεις.
– την αισθητηριακή (ψυχική ή συναισθηματική) κατάσταση, που μεσολαβεί μεταξύ πνεύματος και σώματος για να μεταφέρει δια των συναισθημάτων, τα εξωτερικά ερεθίσματα ως πληροφορίες στο πνεύμα και τις εντολές του πνεύματος ως λειτουργίες και κινήσεις στο σώμα.
– την αιθερική ή νευρική κατάσταση, η οποία είναι απόρροια του σώματος, υπό την επίδραση του πνεύματος (‘Αύρα’, κατά τους διορατικούς)
Η σύσταση και λειτουργία του ανθρώπου, ο οποίος είναι ενσαρκωμένος και ζων μέσα στην υλική δημιουργία, είναι αυτή την οποία μόλις περιέγραψα: Οι 3 αρχές και οι 4 καταστάσεις τους.
(Απλή σχηματική αναπαράσταση των προηγουμένων εννοιών)
…
[1] Διότι κατά τον ομιλητή, ανθρώπινα όντα (προφανώς με κάποια άλλη μορφή λόγω, των διαφορετικών συνθηκών) υπάρχουν σε χιλιάδες πλανήτες του Γαλαξία μας, αλλά και –γιατί όχι – σε άλλους Γαλαξίες…
)|(
Περί της Αθανασίας
(απόσπασμα από την ομιλία του «Επανενσάρκωση»)
…
Η Οδός της Αθανασίας είναι η Οδός της Αγάπης, και όταν ο Θεάνθρωπος κραύγαζε στις άκρες των δρόμων και στα όρια των ερήμων:
«Άνθρωποι, να είστε αδελφοί και ν’ αγαπάτε αλλήλους, όπως κι εγώ σας αγάπησα, διότι σ’ αυτό έγκειται η Σωτηρία και [έτσι] θα μετάσχετε όλοι στην βασιλεία των Ουρανών», εννοούσε τα εξής:
«Άνθρωποι, εξαγνίστε όλες τις καταστάσεις του όντος σας, που ταράζονται από τα ξένα προς την φύση σας στοιχεία, τα οποία δημιουργούν εντός σας το μίσος και την διαστροφή, παρεμβολές και παρεκκλίσεις που εξασθενούν την δεκτικότητά σας στην ευνοϊκή επίδραση των Συνειδητών και Αισθητηριακών Νόμων.
Επιδοθείτε, δια της Αγάπης και όλων των χαρακτηριστικών της, στο να δημιουργήσετε εντός σας τις αρετές του Καλού, την Καλωσύνη και την Ελεημοσύνη, έτσι ώστε, την στιγμή της διέλευσής σας μέσα από τα διαδοχικά στάδια της ζωής, μέσα στην δημιουργημένη και την δημιουργούσα Φύση, να μην εκμηδενισθείτε από τους «Φύλακες του Κατωφλίου», που αναφέρονται στις αρχαίες παραδόσεις.
(Αυτή είναι και η συμβολική σημασία του ‘Δικαστηρίου’ του Όσιρι στους Αιγυπτίους και της χριστιανικής ‘Κολάσεως’.)
Πρώτη σας φροντίδα, κατά την γήινη ύπαρξή σας, ας είναι η εξασφάλιση της αθανασίας του εγώ σας και της προσωπικότητάς σας δια της εξυγιάνσεως των καταστάσεών σας, μέσω μιας ζωής αγνών ηθών και δημιουργώντας μέσα σας τις ακατάλυτες αρετές της Αγάπης.
Έτσι, φθάνοντας στο τέρμα της υλικής σας υπάρξεως, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τον θάνατο με γαλήνη και χαρά, διότι, τότε, ο θάνατος θα σημαίνει για εσάς μεν ‘Ανάσταση’, για δε τα πεπρωμένα σας Αθανασία».
…
)|(
Πραγματεία επί της Διδασκαλίας της Μαρίας Routchine
Δ. Π. Σεμελάς
Η σύγχρονη εκπαίδευση και αγωγή, όπως και αυτή των προηγουμένων εποχών, βασίζεται πάνω σε αρχές ‘συμμόρφωσης’ (δηλ. υποταγής), τόσο της κοινωνικής συμπεριφοράς όσο και του προσωπικού στοχασμού, σε πεποιθήσεις, θεωρίες και φιλοσοφικές δοξασίες, οι οποίες χρησιμεύουν στους δυνάστες της ανθρωπότητας και των λαών για να δεσμεύουν την ελεύθερη έκφραση της σκέψης του ανθρώπου και να υποδουλώνουν κάθε ανεξάρτητη εκδήλωση της προσωπικότητάς του.
Αυτή η υποδούλωση, αυτά τα δεσμά, αν και θα μπορούσαν να είναι ισάριθμα ελαφρυντικά της ευθύνης του ατόμου μέσα στις συλλογικές πράξεις της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν παύουν να είναι αυτά ακριβώς που παρεμποδίζουν την εκδήλωση και την εδραίωση της ιδιαίτερης προσωπικότητας, σε όλα τα άτομα, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.
Η ΣμΜ Μαρία, ιδρύτρια του Τάγματός του Κρίνου και του Αετού, αφιερώθηκε στην λύση αυτού του προβλήματος, που αφορά τόσο το άτομο όσο και την συλλογικότητα.
Βασίστηκε, γι’ αυτό, πάνω σε ορισμένους νόμους της Δημιουργίας και, παρ’ όλη την τεράστια δυσκολία του προβλήματος, κατάφερε να το λύσει!.
Στηρίχτηκε κυρίως στους φυσικούς νόμους της Ανομοιότητας και της Συμμόρφωσης.
Πράγματι, κάθε δημιούργημα (πλάσμα) μάχεται μέσα στην Φύση:
– για την διατήρησή (επιβίωσή) του,
– για την διατήρηση του είδους του (αναπαραγωγή),
καθώς και
– για την ελευθερία του και την ανεξαρτησία του.
Το να στερείς την ανεξαρτησία ενός ατόμου, ισοδυναμεί με το να αλλάζεις εντελώς την φύση του και αυτό το οποίον αυτή μπορεί να εκδηλώσει.
Αυτό το αντιλαμβανόμαστε καλά κάνοντας μία σύγκριση μεταξύ κατοικίδιων και άγριων ζώων της ιδίας φύσεως και του ιδίου γένους. Στους ανθρώπους, η ίδια σκληρή μάχη δίνεται για την κατάκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους, ατομικής ή συλλογικής.
Η αιτία αυτής της μάχης είναι ακριβώς αυτός ο φυσικός νόμος της Ανομοιότητας.
Δύο άνθρωποι, εξ αυτού τούτου του γεγονότος της ανομοιότητάς τους, [όταν συναντώνται] επιζητούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο, για να μπορέσει να επωφεληθεί, ο ένας από την επικαρπία των αρετών του άλλου.
Αυτός, ο οποίος κατορθώνει να επιβληθεί επί του άλλου, δεσμεύει την ελευθερία του πλησίον του και τον υποτάσσει μέσα από μια κατάσταση ‘εξημέρωσης’ (κάτι σαν κατοικίδιο), για να επωφεληθεί από αυτόν ό,τι αυτός θα μπορούσε να παράγει ως υλικό, ψυχικό ή διανοητικό προϊόν. Ο δεύτερος, ο υπόδουλος, παρά την υποταγή του, βρίσκεται πάντοτε σε κατάσταση συνεχούς ανταρσίας και, εάν το αποτέλεσμα της επιβολής δεν τον έχει εντελώς εκμηδενίσει, ξεσηκώνεται κάθε τόσο για να ανακτήσει την ανεξαρτησία του. Σε αντίθετη περίπτωση, εκτελεί τις διαταγές του εξουσιαστή του, και δια της ‘υπερ-παραγωγής’ που του ζητείται, εξουθενώνεται μέχρι σημείου πλήρους αποβλακώσεως.
Στους αρχαίους χρόνους, αυτή ήταν η κατάσταση της Συλλογικότητας, γενικώς. Η αρχαία Ελλάς, πρώτη αυτή αναγνώρισε τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της αμοιβαίας δουλείας, και οι νομοθέτες της έδωσαν στους πολίτες των διάφορων πόλεων της Ελλάδος κάπου να βασιστούν ώστε να παρεμποδίσουν το έργο των εξουσιαστών: την Δημοκρατία! Οι πολίτες των Αθηνών πραγματοποίησαν, έστω και κατά διαστήματα, μια Δημοκρατική Πολιτεία σε όλη της την τελειότητά, όπως την φαντάστηκαν οι νομοθέτες της.
Τα διάφορα πολιτικά συστήματα συγκέντρωσης εξουσίας μέσα στα έθνη, έκαναν να εξασθενίσει αυτή η ωραία έκφραση της ανεξαρτησίας του ατόμου. Ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας δημιούργησε τις μεγάλες πόλεις με συνάξεις πληθυσμών στα αστικά κέντρα, ώστε αυτοί να ζουν μέσα σε περιορισμένους χώρους και να υπάγονται σε μία μόνη διεύθυνση.
Υποχρεωτικά, τα δικαιώματα των ελευθέρων πολιτών περιορίστηκαν λίγο-λίγο και, επωφελούμενες της ευκαιρίας, οι ανθρώπινες φιλοδοξίες δημιούργησαν εκ νέου τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Χάρις στην Γαλλική Επανάσταση (1789), ο άνθρωπος-πολίτης μπόρεσε να ανακτήσει ένα μέρος των δικαιωμάτων του και της ανεξαρτησίας του.
Αν και τα διάφορα πολιτικά καθεστώτα ανακούφισαν την ύπαρξη του ανθρώπου, τα κοινωνικά καθεστώτα (οι κοινωνικές νοοτροπίες) παρέμειναν και παραμένουν πάντοτε τα ίδια, αφού ο άνδρας ή η γυναίκα ακόμα μάχονται, μέσα στην κοινωνία, για την απόκτηση της ατομικής τους ελευθερίας, ελευθερίας που πάντοτε προδίδεται από εκείνους τους οποίους πλησιάζουν ή στους οποίους προσκολλώνται.
Η ΣμΜ Μαρία, για να επιλύσει αυτό το πρόβλημα συνέλαβε μια μέθοδο και μια διδασκαλία που διαιρείται σε τρία μέρη [και στα οποία]:
Γνωστοποιεί στο άτομο τους λόγους της υποδούλωσης της προσωπικότητάς του (Αυτογνωσία).
Έχοντας δώσει αυτήν την γνώση, διδάσκει στο άτομο τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να απαλλάξει αυτήν την προσωπικότητα από αυτήν την υποδούλωση (Αυτοκυριαρχία)
αφού δε απελευθέρωσε την προσωπικότητα από τα δεσμά της, δίνει τα μέσα για να ενισχύσει, να αναπτύξει και να εδραιώσει αυτήν την προσωπικότητα,
Τέλος, προκειμένου αυτή η προσπάθεια της Σοφίας, να αντισταθμίσει τις απαιτήσεις της Αγάπης και προκειμένου η τελειοποίηση του ατόμου να είναι ένα πραγματικό ευεργέτημα για την Συλλογικότητα, η ΣμΜ Μαρία, συνέλαβε [και έθεσε] έναν ιερό σκοπό μέσα στο Τάγμα, ο οποίος είναι: Η Τέλεια Ελεημοσύνη[1].
[1]Με τον όρο «Ελεημοσύνη» (Charité) εννοείται, από τους ιδρυτές του Τάγματος, η έμπρακτη Αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, το Έλεος που κινητοποιεί την Αυθόρμητη Καλωσύνη προς κάθε πάσχοντα.
Δεν θα πρέπει να συγχέεται με την έννοια του «οίκτου» (λύπηση). Σήμερα, στο Τάγμα, μιλάμε περισσότερο για «Αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες», προκειμένου να αποφύγουμε αυτήν την συνήθη παρανόηση και παρέκκλιση. Ο Θεός είναι Ελεήμων, και προκειμένου ο μυημένος να βρεθεί στο ρεύμα αυτό της Ελεημοσύνης του Θεού προς τον άνθρωπο, οφείλει να τελειοποιείται σε Σοφία και να είναι Αλληλέγγυος με κάθε πάσχοντα αδιακρίτως.
Το Μέγα Πρόβλημα (μέρος Α’)
Από τους προϊστορικούς χρόνους, μεταξύ των πολλαπλών εκδηλώσεων της ψυχής του ανθρώπου, μια σταθερή ανάταση τον εμψύχωνε στην αναζήτηση πραγμάτων, που δεν ήταν δυνατόν να γίνουν αισθητά στην υλική του αντίληψη.
Από τους προϊστορικούς χρόνους, ο άνθρωπος ερευνά τα μεγάλα προβλήματα της Θεότητας. Η φαντασία του, αχαλίνωτη μέσα στο άγνωστο αυτό πεδίο και ελεύθερη από κάθε εμπόδιο, τον έκανε να δημιουργήσει ένα πλήθος θεωρίες, κοσμογονικές και θεογονικές, θεοσοφικές και φιλοσοφικές, χωρίς να έχει κανέναν έλεγχο άλλον από εκείνον της δικής του συλλήψεως.
Κι όμως, παρά την μνημειώδη αυτήν εργασία, ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να λύσει ακόμη το μέγα τούτο πρόβλημα, τον αλγεβρικό αυτόν άγνωστο της ανθρώπινης λογικής. Κάθε ένας από τους μεγάλους θεόσοφους, τους μεγάλους μυημένους, τους μεγάλους μύστες και τους αιρεσιάρχες, δημιούργησε, ανάλογα με την ευρύτητα της λογικής του και μια θεωρία, ένα δόγμα ή μια θεοσοφία. Ο κάθε ένας ισχυρίστηκε ότι βρήκε την λύση του «μεγάλου προβλήματος» και τέλος, ο κάθε ένας υποσχέθηκε αιώνια ευτυχία στους οπαδούς και στους μαθητές του εκείνους, που θα ακολουθούσαν την οδό αυτής της υποτιθέμενης αλήθειας.
Παρ’ όλη αυτή την εργασία της ανθρώπινης διανοητικότητας, το «μέγα πρόβλημα» παραμένει πάντοτε βουβό, ανεξιχνίαστο και άγνωστο. Μάταια προσπαθούμε να αντλήσουμε την αλήθεια γι αυτό με την ενατένιση των συμβόλων του παρελθόντος, των συμβόλων των χαραγμένων στα μνημεία, λείψανα των αρχαίων χρόνων. Μάταια αναζητούμε την αλήθεια αυτήν στις αποκρυφιστικές διδασκαλίες των μεγάλων Μυητών. Μάταια αναζητούμε την λύση του μεγάλου προβλήματος στα φιλοσοφικά μνημεία. Μάταια το πνεύμα μας προσπαθεί και εξαντλείται σε πολλαπλές και ευφυείς επινοήσεις για να φτάσει στην λύση του μεγάλου προβλήματος.
Είναι αλήθεια ότι το πρώτο βήμα προς την αλήθεια είναι η θεμελιώδης λογική, που παράγεται από την εμπειρία των ορατών εκδηλώσεων της Δημιουργίας. Πάνω σε αυτήν δε την λογική, που απορρέει από την φυσική εμπειρία, όλοι οι μυημένοι φιλόσοφοι και οι μύστες βάσισαν τα δόγματά τους και τις θεωρίες τους και επεχείρησαν την λύση του μεγάλου προβλήματος.
Οι σύγχρονοι μυημένοι, όπως και οι φιλόσοφοι, από την αρχαία πηγή αντλούν τις αρχές, που συνιστούν την φιλοσοφία και την θεοσοφία των καιρών μας, που είναι κι αυτές μια ελπίδα για την λύση του μεγάλου προβλήματος.
Κι όμως, τα απαραβίαστα μυστικά που προβάλλουν μπροστά στην στοχαστική ψυχή μας και στο διαλογιζόμενο πνεύμα μας, δεν πρέπει καθόλου να τα χειριστούμε βασιζόμενοι στις αρχές που διατυπώθηκαν από τους μυημένους της αρχαιότητας, κι ούτε πρέπει να τα χειριστούμε βασιζόμενοι στις ατομικές συλλήψεις των συγχρόνων φιλοσόφων. Αλλά κάθε άνθρωπος που φτάνει στο βαθμό της εξελίξεως εκείνο που θα του επιτρέψει τέτοιου είδους έρευνες και μελέτες, οφείλει να αναζητήσει την λύση του «μεγάλου προβλήματος», στηριζόμενος στην δική του λογική, που απορρέει από την προσωπική του εμπειρία.
Αυτή η μέθοδος διανοητικής και φιλοσοφικής εργασίας είναι η μόνη γνήσια που μπορεί να οδηγήσει τον αναζητητή, τον εξερευνητή των άγνωστων κοιλάδων εκείνων των υπερβατικών ποταμών στην ίδια την Πηγή της Αλήθειας και στην λύση του μεγάλου προβλήματος. Για τον λόγο αυτό προσεγγίζουμε τέτοια θέματα – που κανονικά μόνον λίγοι μπορούν να φτάσουν – από το πιο χαμηλό σημείο, για να ανεβούμε λίγο-λίγο και βαθμιαία και να λύσουμε -όσο αυτό είναι εφικτό στην ανθρώπινη διάνοια – το ανεξιχνίαστο αίνιγμα του μεγάλου προβλήματος.
Ο αρχάριος σπουδαστής των φιλοσοφικών μελετών θα μπορέσει εύκολα να μας παρακολουθήσει και, αν επιμείνει στην προσπάθεια του, θα μπορέσει [κι αυτός] κάποτε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που κρατούν ξάγρυπνη την ανθρωπότητα που ερευνά.
Η εμπειρία, η λογική, η αντικειμενική Φύση και οι εκδηλώσεις της, τα αίτια και τα αποτελέσματα τους, είναι οι μοχλοί και οι βάσεις της μελέτης αυτής , στην οποία ο καθένας μπορεί να προσαρμοστεί και να ωφεληθεί.
Α. Τι είναι η εμπειρία; Η εμπειρία είναι το πρώτο στοιχείο της συνείδησης του όντος. Όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος κι αφού οι [σωματικές του] αισθήσεις φτάσουν στην πλήρη τους ανάπτυξη, τις χρησιμοποιεί για να αποκτήσει με αυτές την γνώση, που θα του δώσει την συνείδηση και -επίσης- για να μπορέσει, επί τέλους, να αποκτήσει την εμπειρία, που θα του δώσει την λογική. Κάθε πράγμα που βλέπει, γίνεται γι αυτόν αντικείμενο της έρευνάς του. Ενεργοποιεί τότε τα αισθητήρια όργανά του και αποκτά γνώση του αντικειμένου αυτού.
Ένα παράδειγμα θα αρκέσει για να δώσει μια καλύτερη επεξήγηση της θεωρίας μας.
Όταν για πρώτη φορά αντικρίζει ο άνθρωπος έναν όγκο μαρμάρου, η λευκότης του προσελκύει το βλέμμα του. Πλησιάζει, το αγγίζει, το ανασηκώνει, υπολογίζει το βάρος του και, μέσα στην μεγάλη του αφέλεια, ίσως να το μυρίσει και να το γευθεί. Μια τόσο «βαθιά» εξέταση αρχίζει, ήδη, να του δίνει την εμπειρία του αντικειμένου το οποίο αντελήφθη.
Β. Τι είναι η λογική (la raison); Η λογική είναι το νοητικό αποτέλεσμα, η πρώτη εντύπωση που απορρέει από την εμπειρία του ανθρώπου. Είναι ένα στάδιο που οδηγεί στην συνείδηση.
Για να κατανοήσουμε πληρέστερα το παραπάνω αξίωμα, ας πάρουμε πάλι το πρώτο μας παράδειγμα.
Η όψη του μαρμάρου, η αφή του, η οσμή και η γεύση του, αντανακλώνται μέσα στην διάνοια του ανθρώπου και από μορφές αφηρημένες, οι οποίες συσσωρεύονται [στην διάνοιά του], διαμορφώνουν μέσα του μια αναλογική ταξινόμηση των διαφόρων αυτών εντυπώσεων. Η αναλογική αυτή σημασία ή έννοια, με την μερική ή συνολική της συσσώρευση, σχηματίζει την ανθρώπινη λογική.
Έτσι, αν αργότερα [ο άνθρωπος] βρεθεί μπροστά σε έναν όγκο αλαβάστρου, η προηγούμενη εντύπωση, που προκλήθηκε από την θέα του μαρμάρου, θα του δώσει να καταλάβει ότι – εφ’ όσον το αντικείμενο που θίγει την στιγμή εκείνη την φαντασία του είναι ανάλογο με το προηγούμενο – θα πρέπει να είναι λευκό, σκληρό, κρύο, με βάρος ανάλογο με το πρώτο και ίσης αντοχής. Τον ορισμό αυτόν του τον έδωσε η λογική του. Οι αισθήσεις του ήδη θέλουν να ελέγξουν και πάλι το προϊόν αυτό της λογικής. Παίρνει, πράγματι, το κομμάτι του αλαβάστρου, το ανασηκώνει, το αγγίζει, το παρατηρεί προσεκτικά από πολύ κοντά και διαπιστώνει τότε ότι η λογική, αν και πλησίασε την πραγματικότητα, δεν του έδωσε εν τούτοις την ακριβή έννοια του αντικειμένου που εξετάζει, διότι [τώρα] διαπιστώνει ότι το αλάβαστρο είναι μικρότερης αντοχής από το μάρμαρο, λιγότερο βαρύ και περισσότερο εύθρυπτο. Τα δε μόρια που το αποτελούν είναι μεγαλύτερα και πιο λαμπρά και διάφανα.
Η νέα αυτή εμπειρία ανυψώνει την λογική του σε μια περιοχή περισσότερο τέλεια. Γι αυτόν τον λόγο ο άνθρωπος εκδηλώνει στην δημιουργία μια ορατή ατέλεια -διότι η έλλειψη εμπειρίας του στερεί μεγάλο μέρος από την τελειότητα της λογικής.
Η εμπειρία είναι η λογική υλοποιημένη, η δε λογική είναι η εμπειρία πνευματοποιημένη. Η πρώτη, εκδηλώνει την σωρεία των αρχών που έχουν συνταχθεί, άγνωστο από ποιόν, και οι οποίες φανερώνονται μέσα από την υλική Δημιουργία. Η λογική είναι η συσσώρευση των διανοητικών αρχών, οι οποίες είναι ιδιάζουσες για τον καθένα και προέρχονται από την Δημιουργία.
Γ. Τι είναι γνώση; Η γνώση είναι η συνεχής αναπαράσταση -μέσα σε εμάς τους ίδιους- της Δημιουργίας που μας περιβάλλει. [Η γνώση] είναι το αποτέλεσμα της εμπειρίας και της λογικής. π.χ. το μάρμαρο και το αλάβαστρο, την πραγματικότητα των οποίων αναζήτησε και εμβάθυνε ο απλοϊκός άνθρωπος, μπορεί να αναπαρίστανται μέσα στην πνευματική [του] περιοχή, χωρίς [κατ’ ανάγκην] τα δυο αυτά αντικείμενα να βρίσκονται [συνεχώς] μπροστά στον άνθρωπο που τα είδε, τα άγγιξε, τα μύρισε και τα γεύθηκε για πρώτη φορά. Και είναι ικανός στο εξής να τα βλέπει, να τα αγγίζει να τα μυρίζει και να τα δοκιμάζει με μια σειρά ακατάληπτων εσωτερικών λειτουργιών.
Μπορεί πια να έχει μέσα του την πλήρη εικόνα του μαρμάρου και του αλαβάστρου, χωρίς να χρειάζεται πλέον να έχει τα αντικείμενα αυτά μπροστά του ή δίπλα του. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της ενέργειας του ανθρώπου είναι η γνώση, ή οποία απορρέει απευθείας από την λογική.
Δ. Τι είναι η συνείδηση; Η συνείδηση είναι λειτουργία εσωτερική της διάνοιας του ανθρώπου, η οποία παράγεται από την αναλογία των διαφόρων φύσεων, που δημιουργούνται δια της συγκρίσεως των διαφόρων αντικειμένων, που υποπίπτουν στις αισθήσεις του ανθρώπου και της αναλογίας παντός ό,τι τον περιβάλλει και σε σύγκριση με τον ίδιο του τον εαυτό.
Έτσι η θέα του μαρμάρου και του αλαβάστρου, οι αμοιβαίες τους διαφορές και η διαφορά που υπάρχει μεταξύ αυτών και του ανθρώπου [που τα εξετάζει], δημιουργούν μέσα στον άνθρωπο την συνείδηση ότι το μάρμαρο δεν είναι αλάβαστρο, ότι το αλάβαστρο δεν είναι μάρμαρο, και ότι ο ίδιος δεν είναι ούτε μάρμαρο ούτε αλάβαστρο, ότι το μάρμαρο και το αλάβαστρο δεν είναι αυτός ο ίδιος, ότι το μάρμαρο είναι μάρμαρο κι ότι το αλάβαστρο είναι αλάβαστρο, ότι ο εαυτός του είναι ο εαυτός κι ότι, σε κάθε μία από τις τρεις αυτές καταστάσεις, η εμπειρία του έδωσε τον λόγο για το ότι κάθε μία από αυτές βασίζεται σε διαφορετικές αρχές κι ότι η γνώση του έδωσε την συνείδηση της διαφοροποίησης αυτής.
Είναι σίγουρο ότι τα τρία αυτά παραδείγματα δεν επαρκούν για να δημιουργήσουν την εμπειρία, την γνώση και την συνείδηση. Αλλά είναι σίγουρο ότι η σωρεία των όσων περιβάλλουν τον άνθρωπο και τα οποία, το ένα μετά το άλλο, περνούν από τα φίλτρα της έρευνάς του [επαρκούν].
Όλο αυτό το κεφάλαιο συνοψίζεται ως εξής:
Η εμπειρία δημιουργεί την λογική (πρώτη κατάσταση της ανθρώπινης εξέλιξης). Η λογική δημιουργεί την γνώση (δεύτερη κατάσταση της ανθρώπινης εξέλιξης). Και η γνώση δημιουργεί μέσα στον άνθρωπο την συνείδηση (τελευταία κατάσταση της ανθρώπινης εξέλιξης). Από ζώο, ο άνθρωπος γίνεται ον, με ιδιότητες που τον διακρίνουν από τα άλλα ζώα και οι οποίες είναι: δια της Εμπειρίας η Λογική, δια της Λογικής η Γνώση και, με την συσσώρευση των τριών αυτών, η Συνείδηση.
)|(
Ψυχουργία – Μαγεία – Θεουργία [1]
Απ’ όταν βρέθηκα στην οδό της Πνευματικότητας και της Μυήσεως, πολλές φορές μου ετέθη το ερώτημα: “Τι είναι Διαλογισμός; Και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής στον άνθρωπο;”
Επωφελήθηκα, λοιπόν, σήμερα της ευκαιρίας να πραγματευθώ αυτό το θέμα εμπρός στο σεβαστό και πιστό ακροατήριό μας, με την ελπίδα ότι θα ικανοποιήσω εκείνους που εκδηλώνουν την επιθυμία και την πρόθεση να ακολουθήσουν την οδό της Μυήσεως μέχρι τέλους για να μάθουν και να γνωρίσουν όλες τις μύχιες πτυχές της.
Ο άνθρωπος, πάντοτε, όταν φθάνει σε ένα βαθμό ώριμης εξέλιξης, διά μέσου μίας χιλιόχρονης ζωής, επιδιώκει να εισδύσει στην οδό της γνώσεως των υπερβατικών πραγμάτων και των πραγματικοτήτων που υπάρχουν πέρα από την ζωή του υλικού Κόσμου (Cosmos).
Τα αίτια αυτής της επιδίωξης είναι δύο:
1ο. Ο άνθρωπος επιθυμεί να γνωρίσει τις συνθήκες της ζωής του πέρα από τον τάφο, προκειμένου να απαλείψει τις αμφιβολίες του ως προς την αθανασία του.
2ο. Ο άνθρωπος, έχοντας πεισθεί ή, τουλάχιστον, έχοντας πιστέψει σ’ αυτήν την αθανασία, επιζητεί, εφαρμόζοντας τις γνώσεις που απέκτησε κατά την επίλυση του πρώτου προβλήματος, να αναπαράγει ή να αφυπνίσει μέσα του τις ικανότητες τις οποίες κατέχει εν δυνάμει (δυνητικά) απ’ όταν δημιουργήθηκε.
Στέκομαι σ’ αυτό το δεύτερο αίτιο. Πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι παρά μία αμυδρή εικόνα του αρχέτυπου ανθρώπου, που συνελήφθη και εδημιουργήθη από την Ασύλληπτη Ισχύ, από τον Θεό.
Ας εξετάσουμε, λοιπόν, ποιες είναι αυτές οι ικανότητες που ο άνθρωπος επιζητεί την ανάκτησή τους. Διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες:
– 1ο . Στην Ψυχουργία,
– 2ο. Στην Μαγεία,
– 3ο. Στην Θεουργία.
)|(
Η ΨΥΧΟΥΡΓΙΑ
Οι Ψυχουργικές δυνατότητες είναι εκείνες που, καθώς εκδηλώνονται, δρουν στο Σώμα[2] του υλικού Κόσμου, στο λεγόμενο και ‘επίπεδο της ασταθούς ισορροπίας’, όπου η ζωή είναι μία κίνηση εναλλασσόμενη και όχι συνεχής[3]. Το να παράγουμε μία συνεχή κίνηση, στο επίπεδο αυτό, σημαίνει να υποτάσσουμε τα αποτελέσματα της υλικής φύσεως στον δικό μας ιδιαίτερο νόμο[4].
Στην Ψυχουργία, η ουσιαστική δυνατότητα, η δύναμη που δρα, είναι η ισχύς της λεγόμενης ‘γοητείας’. Ο άνθρωπος κατέχει αυτή την δύναμη σε μία κατάσταση περισσότερο ή λιγότερο λανθάνουσα. Το όχημα της γοητεύουσας ισχύος είναι το ψυχικό (animique) ή νευρικό ρευστό. Ο συνειδητός έλεγχος της πράξεως ανήκει στην αρετή της φαντασίας μας (δηλαδή, στην μέσα μας αρχή της απόλυτης συνείδησης), [ενώ] αυτή καθ’ εαυτή η δράση της γοητείας αυτής ασκείται από την θέλησή μας (αρχή της απόλυτης βεβαίωσης του εγώ μας).
Το υλικό μας σώμα, στο σύνολό του, είναι το δεκτικό ή προωθητικό όργανο των δυνάμεων γοητείας, αλλά ιδιαίτερα τα χέρια μας διά της αφής και τα μάτια μας διά του βλέμματος, είναι προωθητήρες της δυνάμεως της γοητείας. Η φωνή και η χειρονομία είναι επίσης παράγοντες μεταδοτικοί. Επίσης, καθώς όλοι ανεξαιρέτως μετέχουμε στην συλλογική ζωή, χρησιμοποιούμε ασυνείδητα ή συνειδητά αυτή την δυνατότητα οι μεν επί των δε, με μία αταξία που παράγει ολέθρια αποτελέσματα.
Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, τα γέλια, τα κλάματα, τα χαμόγελα και οι μορφασμοί, τα ξεσπάσματα της φωνής και οι αργές ή απότομες κινήσεις δεν είναι παρά τα σημάδια μίας πάλης που έχει ως μέσον την δύναμη της γοητείας και ως σκοπό την επικράτηση του εγώ μας επί αυτού των πλησίων μας.
Δεχόμαστε καθημερινά τα δηλητηριώδη βέλη των πλησίον μας και, χάρη στη φυσική μας αντίδραση, απορρίπτουμε τα περισσότερα και απεκκρίνουμε το δηλητήριό τους.
Όμως, η Ψυχουργική δυνατότητα μπορεί να είναι μεγάλο ευεργέτημα μέσα στη συλλογική ζωή, διότι εκείνοι που βλέπουν να γεννιέται εντός τους αυτή η δυνατότητα, ανήκουν στην ιεραρχία των ανθρώπων που έχουν προορισθεί από τους Συνειδητούς Νόμους να διευθύνουν, να οδηγούν την κοινωνική ομάδα (συλλογικότητα) που τους περιβάλλει, προς το μονοπάτι μίας νέας τελειότητας και προς την οδό της Ανόδου.
Και άλλοι άνθρωποι, εκτός από τους μυημένους, μπορούν, προς δυστυχία μίας κοινωνικής ομάδας, ν’ αποκτήσουν τις ψυχουργικές δυνατότητες. Αυτοί εδώ έχουν προορισθεί να σπρώξουν την γύρω τους κοινωνική ομάδα προς τον γκρεμό των ασυνεπών πράξεων. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα των μεν και των δε.
)|(
Η ΜΑΓΕΙΑ
Η Μαγεία ήταν η δυνατότητα που ασκούσε επί μακρούς αιώνες το αρχαίο ιερατείο.
Στην Μαγεία, όπως και στην Ψυχουργία, η δρώσα δύναμη είναι και πάλι η ισχύς της γοητείας η οποία, στην περίπτωση αυτή, δεν έχει σαν αντικείμενο τα όντα που ευρίσκονται στο Σώμα του υλικού Κόσμου ή επίπεδο ασταθούς ισορροπίας, αλλά τα όντα που ζουν στο κατώτερο Κοσμικό Σώμα (Κατώτερο Αστρικό ή επίπεδο της Ανισορροπίας[5]).
Σκοπός των μαγικών πράξεων των αρχαίων ήταν η επιβολή της θελήσεως του Μάγου επί των άλλων ανθρώπων ή επί των Στοιχείων. Υπηρετώντας εγωιστικούς και κακόβουλους σκοπούς υποβαθμίσθηκε σε ‘Μαύρη Μαγεία’, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για την παγκόσμια ισορροπία (ανάλογα με την σημερινή μόλυνση του περιβάλλοντος).
)|(
Η ΘΕΟΥΡΓΙΑ
Η Θεουργία είναι κάτι διαφορετικό. Σε αυτήν, η δρώσα δύναμη είναι άλλη από την δική μας, κατά πολύ Ανώτερη, και δεν σχετίζεται με την δικιά μας δύναμη ζωής εκτός από το ότι έχει κοινή αλλά μακρινή καταγωγή, τις Συνειδητές Δυνάμεις της Θείας Πρόνοιας.
Οι Ψυχουργικές και Μαγικές πρακτικές, για να δράσουν, χρειάζονται την προσωπική μας δύναμη να προβληθεί προς ένα καθορισμένο υλικό αντικείμενο ή αστρική οντότητα. Αντίθετα, στην Θεουργία, χρειάζεται η περισυλλογή των δυνάμεων μας ώστε να συσπειρωθούν γύρω από το εγώ (πνεύμα) μας και να σχηματίσουν μίαν άτρωτη ασπίδα, επιτρέποντας έτσι στο εγώ μας να υψωθεί υπεράνω του επίπεδου της ασταθούς ισορροπίας, να διέλθει από τις συμπληγάδες του επιπέδου της Ανισορροπίας (κατώτερο Αστρικό), και για να γίνει δεκτό στην επικράτεια της Τελείας Ισορροπίας (Ανώτερο Αστρικό, Νοητικό ή και Πνευματικό Επίπεδο, δηλ. Ουράνιο Σώμα).
[τέλος]
[1] Από ομιλία του Δ.Π.Σεμελά. με τίτλο ‘ο Διαλογισμός’, που δόθηκε στην Αίθουσα της Γεωγραφικής Εταιρείας, στις 23 Φεβρουαρίου 1921, , και δημοσιεύθηκε στο Γαλλικό περιοδικό ΕΩΝ, τεύχος Νο. 7-8, Μάρτιος 1921. Πιθανόν να υπάρχει και συνέχεια, η οποία όμως δεν έχει ακόμα ανευρεθεί.
[2] Ο όρος “Σώμα” (πχ. Κοσμικό Σώμα, Ουράνιο Σώμα, Θείο Σώμα) υποδηλώνει την παρουσία του Ενός και Μοναδικού Όντος, δηλαδή της Πηγής και Συνειδήσεως της Ζωής, στα διάφορα Επίπεδα. Ο όρος “Επίπεδο” υποδηλώνει τις Συνθήκες μέσα στις οποίες ευρίσκεται και δρα το αντίστοιχο Σώμα.
[3] Εννοεί την εναλλαγή: “γέννηση – θάνατος – αναγέννηση” όλων των υλικών μορφών ζωής καθώς και την έναρξη-λήξη, λόγω φθοράς, κάθε δράσεως μέσα σ αυτόν.
[4] Στην περίπτωση αυτή, ως “δικός μας ιδιαίτερος νόμος” θα πρέπει να νοηθεί η Θέληση του ανθρώπου.
[5] Το Δημιουργημένο Σύμπαν συνίσταται από το Ουράνιο Σώμα και το Κοσμικό Σώμα, αυτό δε το τελευταίο αποτελείται από το Αόρατο και το Ορατό Κοσμικό Σώμα.
)|(
Αποσπάσματα από τις Διδασκαλίες του Τ.Κ+Α
