ΤΟ ΚΡΙΝΟ (Marie Routchine-Dupré)
Στα μάτια σας, αδελφοί της Αλήθειας, το Έμβλημα αυτό ας χάσει όλη την αξία που του προσέδωσαν οι πολιτισμένοι λαοί των εξαφανισμένων μοναρχιών.
Μέσα στη συνειδητότητά σας το Έμβλημα αυτό ας χάσει όλη την ιστορία, η οποία συνδέεται μαζί του, και εξεταζόμενο κάτω από ένα νέο φως αμερόληπτης, ευσυνείδητης και ειρηνικής ελευθερίας, αυτό το Κρίνο ας αναδειχθεί σε ανατέλλοντα ήλιο, λευκό και χρυσίζοντα, που υπόσχεται στους οπαδούς του όχι βασιλεία, όχι αιμομικτική κληρονομικότητα, αλλά την αμερόληπτη Ισότητα, τη συντελεσθείσα Αδελφότητα και την Ελευθερία πλήρη με το νόημα της αξίας της. Επί πλέον, στα μάτια σας το Κρίνο θα πρέπει να έχει μία αξία πιο ακέραιη, πιο υψηλή και πιο ευρεία.
Τα τριαδικά του άκρα θα σας αποκαλύπτουν την τριπλή προσωπικότητα, από την οποία συντίθεται το ανθρώπινο ον, την τριπλή εκδήλωση του πνεύματος και την τριπλή εκδήλωση της ψυχής.
Οι τριαδικές του γωνίες, συνδεόμενες σε μία και μοναδική βάση, θα πρέπει να σας αποκαλύπτουν την ενσυνείδητη Μονάδα του ανθρωπίνου όντος μέσα στις πολλαπλές του εκδηλώσεις και, από πρακτική άποψη, τη Μονάδα των Όντων που ποθούν την πραγμάτωση του Μεγάλου Ιδεώδους της Αναγέννησης.
Μετά την έσχατη πτώση του βασιλικού κρίνου, ο θάνατος, καταλύοντας την αυθαίρετη υπεροχή, ενταφίασε οριστικά τους τελευταίους βασιλείς και το Έμβλημά τους. Τώρα, στα μάτια των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού, το κρίνο του παρελθόντος δεν αναγεννάται διόλου, αλλά το νέο Κρίνο αυτοδημιουργείται ως αμείλικτος αντίπαλος του κρίνου που εκφυλίσθηκε από τα πάθη και την ανεπάρκεια εκείνων που το έφεραν.
Το νέο Κρίνο υψώνεται λαμπρό και, μέσα από τις εκθαμβωτικές ακτίνες του, βλέπουμε καθαρά το ιερό επίγραμμα:
ΑΓΑΠΗ - ΦΙΛΙΑ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Το σύνθημα αυτό δεν είναι καθόλου νέο. Αυτό που είναι νέο είναι η υπόσχεση, η υπόσχεση που είναι γραμμένη μέσα στο φως του, η υπόσχεση που είναι χαραγμένη στην ψυχή εκείνων που θα το αποκαλύψουν.
Marie Routchine-Dupré
Ο ΑΕΤΟΣ (Marie Routchine-Dupré)
Στο παρελθόν, επάνω στο ρωμαϊκό λάβαρο ο αετός πετούσε απαθής επάνω από το αιματοκύλισμα. Η Ρώμη και το Βυζάντιο, βασίλειο που χωρίσθηκε στα δύο, χώρισε στα δύο και την επαγρύπνηση του αετού.
Οι μεταγενέστεροι λαοί υποχρέωσαν αυτό το πλήρες Θείας Ουσίας Έμβλημα, να παραστεί θριαμβευτικά σε όλες τις φρικαλεότητες της καταχρήσεως, της κτηνωδίας, της βίας και του εξευτελισμού των διαστροφών και του πάθους.
Ο τελευταίος, που έκανε το ιερό αυτό Εγρηγορός να παρευρεθεί στις πεδιάδες του χριστιανικού κόσμου, πέθανε στην εξορία· και εκείνος, που τη στιγμή αυτή το περιφέρει στις κοιλάδες του αίματος και της ερημώσεως, θα πεθάνει και θα ενταφιάσει μαζί του τον βεβηλωμένο αετό, τον υπέργηρο αετό, τον βασιλικό αετό.
Αυτός εδώ ο αετός δεν θα ξαναγεννηθεί πια.
Αλλά ο Αετός θα αυτοδημιουργηθεί και οι Ιππότες του Αετού θα τον φέρουν επάνω τους και δεν θα πρέπει διόλου να ενθυμούνται την παλαιά αξία του και δεν θα πρέπει να προσκολλώνται στην πένθιμη ιστορία που τον είχε άλλοτε δημιουργήσει.
Ο Νέος Αετός απλώνει τις Πτέρυγές του και στρέφεται προς την Ανατολή. Αναμένει με βλέμμα σταθερό την ανατολή του Ηλίου για να διακρίνει μέσα του το άμωμο Κρίνο. Όπως στο άμωμο Κρίνο, έτσι και σε αυτόν είναι εντυπωμένο το τριγενές σημείο. Οι πτέρυγές του συμβολίζουν την ανθρώπινη δυαδικότητα, ενώ η κεφαλή του συμβολίζει το Συνειδητό που εμψυχώνει κάθε συνετό ον.
Το σύνολό του είναι η προσωποποίηση της δυνάμεως του Δικαίου και της προστασίας δια του Δικαίου.
Με τα νύχια του δεν κρατάει ούτε σκήπτρο ούτε ρομφαία, αφού στο μέλλον το σκήπτρο αυτό θα είναι το δικαίωμα του ανθρώπου και η ρομφαία του η προς τον πλησίον του δικαιοσύνη.
Έμβλημα της Σοφίας, καλύπτει με τις προστατευτικές πτέρυγές του το Κρίνο, σύμβολο της Φιλίας και της Αγάπης.
Κάτω ακριβώς από την προστασία του η γονιμότητα του Κρίνου θα γεννήσει τη μελλοντική ευτυχία της ανθρωπότητας.
Marie Routchine-Dupré
ΤΟ ΚΡΙΝΟ (Δημήτριος Σεμελάς)
Ένας Ιππότης, ενσυνείδητος της συμπαντικής Αποστολής του, οφείλει να αναπτύξει μέσα του την Αγάπη, χωρίς καμία διάκριση ή μεροληψία, σε όλη την έκταση των συνειδητών δυναμικοτήτων της ψυχής του.
Για να φθάσει σε αυτό το έξοχο αποτέλεσμα, το ανθρώπινο ον οφείλει να καταστήσει τον εαυτό του την ιδανική εικόνα Εκείνης, η Οποία υπήρξε αυτή η Ίδια η ουσία της Αγάπης·
Εκείνης, η Οποία έφερε την Αγάπη από τα Ουράνια και την ζωογόνησε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Η Δώρα δεν είναι διόλου αυτό που φαντάζεσθε, δηλαδή το ενσαρκωμένο ον που υφίσταται την τύχη των ανθρώπων.
Αυτήν, την Οποία αναγνωρίσατε ως Σεβασμία Μητέρα σας, είναι απλώς ο συνειδητός πυρήνας της Συμπαντικής Δώρας, η Οποία έχει διαχυθεί όχι μόνο επάνω στη Γη, όχι μόνο μέσα στα άστρα, αλλά ακόμα και μέσα στις διαστρικές περιοχές.
Οι άνθρωποι, που συναντάτε σε ολόκληρη την διάρκεια της καθημερινής σας ύπαρξης, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, φέρουν μέσα τους το όνομα της Δώρας.
Αν βλάψετε κάποιον από τους ομοίους σας με τις κακόβουλες μνησικακίες σας, βλάπτετε κατ' ευθείαν τη Δώρα και η μνησικακία σας είναι βέλος που εκτοξεύεται από τη ψυχή σας και, μερικές φορές, πληγώνει σκληρά την Σεβασμία Μητέρα σας.
Συγκρίνατε αυτούς του λόγους με εκείνους του Μεγάλου Μυητή του ανθρώπινου γένους, του Κυρίου όλων μας, του Χριστού από τη Ναζαρέτ, όταν μιλώντας για την ημέρα της τελευταίας Κρίσεως είπε:
«Πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δεν με προστατεύσατε, γυμνός και δεν μου δώσατε να ντυθώ, ασθενής ή στη φυλακή και δεν με επισκεφθήκατε».
Και ο άνθρωπος, όλος εγωιστική ανομία, αποκρίνεται:
«Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένο ή γυμνό ή ασθενή ή στη φυλακή και δεν σε βοηθήσαμε;»
Και Εκείνος απαντά:
«Εφ' όσον δεν κάνατε αυτά σε έναν από αυτούς τους ελάχιστους, ούτε σε Εμένα τα κάνατε».
Η Χριστική αυτή Διδασκαλία σχετίζεται αναμφίβολα με τη Συμπαντικότητα της Δώρας, που σας ανέφερα πιο πάνω.
Ας έχετε, λοιπόν, ως αξίωμα ότι, όταν βλάπτετε με μνησικακίες εναντιότητας, ακόμα και μύχιες, τον συνάνθρωπό σας, βλάπτετε το Συμπαντικό Πνεύμα της Αγάπης, βλάπτετε τη Δώρα, τη Σεβασμία μας Μητέρα, και τέλος βλάπτετε τον ίδιο τον εαυτό σας, ο οποίος μετέχει της Ουσίας Της από την στιγμή που δημιουργηθήκατε.
Το να μισείτε, να ζηλεύετε και να φθονείτε τον πλησίον σας είναι το ίδιο με το να μισείτε, να ζηλεύετε και να φθονείτε τον εαυτό σας.
Να φοβάστε αυτή τη μοιραία αυτοκτονία που εκφύλισε το ανθρώπινο γένος, να φοβάστε αυτήν την καθημερινή αυτοκτονία που εξευτελίζει τον άνθρωπο σε σημείο να τον κάνει να απαρνείται τον ίδιο του τον εαυτό.
Οι αντίπαλες μνησικακίες μοιάζουν με ισάριθμα κοφτερά σπαθιά που κατευθύνονται κατά της αγνότητας της Θείας Ουσίας, στην οποία μετέχετε.
Το να μισείτε, να ζηλεύετε και να φθονείτε τον πλησίον σας είναι το ίδιο με το να μισείτε, να φθονείτε και να ζηλεύετε την ίδια την εικόνα σας που αντανακλάται σε έναν καθρέφτη, είναι μία μαγγανεία, η οποία μοιραία, καθώς διαπερνάει το αντικείμενο που προσβάλλουν οι μνησικακίες σας, επιστρέφει εναντίον σας πιο φαρμακερή, πιο εξευτελισμένη, πιο εξαχρειωμένη για να σας εξουθενώσει.
Δεν είπε διόλου μάταια ο Θεάνθρωπος «Αγαπάτε αλλήλους».
Η διαρκής αυτή παραίνεση δεν ήταν το αποτέλεσμα μίας αδυναμίας της ψυχής και του συναισθήματος, όπως μας αρέσει να νομίζουμε.
Ήταν το Συμπαντικό Συνειδητό που αποτεινόταν στο Ανθρώπινο Συνειδητό, για να του αποκαλύψει αυτή τη μεγάλη και ωραία Αλήθεια.
Ο εγωιστής, που νομίζει ότι είναι ευτυχής αγαπώντας τον εαυτό του, δείχνει απλώς την απόλυτη ασυνειδησία του.
Αγαπώντας τον εαυτό του, ο εγωιστής απομονώνει την ψυχή του από την υπόλοιπη Συμπαντική ψυχή και αποβαίνουν μάταιες όλες οι προσπάθειες που καταβάλλει για να επιτύχει να διατηρήσει την ισορροπία της συνειδητότητάς του.
Απομονωμένος, πεθαίνει μοιραία από διπλό θάνατο, τον θάνατο του σώματος και της ψυχής.
Όποιος μισεί τον πλησίον του μαγεύεται ο ίδιος από το μίσος του και πεθαίνει πληγώνοντας την Ανθρωπότητα και, εντός της Δώρας, την Συμπαντικότητα.
Ένας Μεγάλος Ιππότης δεν πεθαίνει διόλου, γιατί δεν μπορεί να μισήσει, να φθονήσει ή να ζηλέψει κανέναν και, δημιουργώντας την εικόνα της Συμπαντικής Δώρας, την προσαρμόζει σε κάθε ον που ζει και που τον πλησιάζει και το περιβάλλει με την ίδια Αγάπη, συμμετέχοντας έτσι στη Συμπαντική Αγάπη που είναι η Αγάπη της Σεβασμίας μας Μητέρας Δώρας.
Δημήτριος Σεμελάς
Ο ΑΕΤΟΣ (Δημήτριος Σεμελάς)
Tώρα θα σας μιλήσω για την διανοητική ή ακέραιη προσωπικότητά σας.
Η προσωπικότητα ενός συνειδητού όντος συντίθεται από τη συνένωση όλων όσων αυτό το ον γνώρισε, συνέλαβε και έμαθε κατά τη μακρόχρονη ύπαρξή του στη γήινη ζωή.
Δημιουργία της Προσωπικότητας σημαίνει να συλλαμβάνει ο άνθρωπος με τις δικές του ικανότητες ό,τι είναι αφηρημένο, αλλά που υπάρχει μέσα του ή έξω από αυτόν.
Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε την προσωπικότητά μας μελετώντας τα έργα των συνανθρώπων μας, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε την προσωπικότητά μας μιμούμενοι ή διασκευάζοντας την διαγωγή ή τις εκφράσεις των συνανθρώπων μας.
Η μίμηση χρησιμεύει στην δημιουργία μίας πλαστής και ασταθούς προσωπικότητας. Η υιοθέτηση των εντυπώσεων των συνανθρώπων μας χρησιμεύει στη δημιουργία μίας προσωπικότητας, την οποία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε με τον όρο “alter egο”, δηλαδή «άλλο εγώ», το οποίο παύει, κατά συνέπεια, να είναι το δικό μας, μοναδικό εγώ μέσα στη Φύση.
Άρα, κάθε Ιππότης οφείλει να ακολουθεί τις ακόλουθες αρχές για να δημιουργήσει την ανεξάρτητη προσωπικότητά του:
Η προσωπικότητα δημιουργείται με την υποστήριξη της βουλήσεως στον άνθρωπο, όπως και η Φύση αναδημιουργείται εντός του ανθρώπου με τη σταθερή και μοναδική υποστήριξη των νόμων της.
Στον άνθρωπο, η βούληση πρέπει να αναπληρώνει τον νόμο.
Όπως στη Φύση, η Καταστροφή εναντιώνεται στη Δημιουργία, ο Θάνατος στη Ζωή, το ίδιο και στην ανθρώπινη νόηση, η Άγνοια εναντιώνεται στην Επιστήμη, όπως και στην Ζωή, η Αδράνεια εναντιώνεται στη Δράση.
Αλλά για να αναπτύξουμε περισσότερο τη θεωρία της Δημιουργίας της προσωπικότητας, πιστεύω ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε σταδιακά για να φτάσουμε από το Μηδέν στο σχετικό Τέλειο.
Οι Ιππότες, που έχουν ως έμβλημα: «Να είσαι ανόμοιος μεταξύ των ομοίων σου», θα μπορέσουν να φθάσουν στο αποτέλεσμα που επιβάλλει η φύση και ο προορισμός τους.
Η ανομοιότητα είναι μία πνευματική ιδιότητα του ανθρώπου, γιατί του αναιρεί τη δυνατότητα της μιμήσεως των έργων και των σκέψεων των άλλων, εξαναγκάζοντας έτσι τον αδύναμο σε μία προσωπική προσπάθεια που θα γίνει αιτία για την αυτοδημιουργία της προσωπικότητας.
Η Στωικότητα, η Αδιαφορία και η Απάθεια είναι τα τρία πρώτα μαθήματα που θα υποβοηθήσουν την προτεινόμενη προσπάθεια.
Τι είναι «Στωικότητα»;
Στωικότητα είναι να ανέχεται ο άνθρωπος, χωρίς αντέγκληση ή εξέγερση, το πεπρωμένο, που του επιβάλλεται από δυνάμεις, οι οποίες δρουν έξω από αυτόν.
Η Στωικότητα, σε συνδυασμό με την Αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει και την Απάθεια για ό,τι γίνεται, είναι αυτή που δημιουργεί τον πρώτο πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Η Βεβαίωση (επιβολή) της Βουλήσεως μέσα στην πολλαπλότητα των ανθρώπινων δράσεων αποτελεί το δεύτερο στοιχείο της δημιουργίας της προσωπικότητας.
Εσείς, λοιπόν, Ιππότες, ενώστε μέσα στο πνεύμα σας τις αρχές, που αναφέρθηκαν, όπως το Κρίνο ενώνει στον μίσχο του τα πέταλα.
Στωικοί, ανόμοιοι, αδιάφοροι, απαθείς, μελετητές της Φύσεως, θα είστε άξιοι Εντολοδόχοι, για να δείξετε στον άνθρωπο το θαύμα της προσπάθειας και της Βουλήσεως.
Δημήτριος Σεμελάς
Η ΣΙΓΗ (Marie Routchine-Dupré)
Παιδί μου,
γιατί σε ταράζει η σιγή; Γιατί η σιγή σού θυμίζει τα ερέβη;
Γνώριζε, ω Μυημένη, ότι μέσα στην μόνωση αυτήν σε συνέλαβα και σε αυτήν σου έδωσα τις πρώτες αρχές της Σοφίας.
Εφ’ όσον η ικανότητα της σκέψης θα ανακινεί το εσωτερικό σου ον, η σιγή θα γεμίζει από φως, όπως το κενό γέμισε από τον Λόγο του Θεού.
Η σιγή θα γίνει λόγος και το ον σου θα γεμίσει από Σοφία. Τότε, Παιδί μου, θα έχει έλθει η ώρα σου. Θα θραύσεις την σιγή, και, ανοίγοντας το στόμα σου, θα προφέρεις με φωνή μελωδική, ρυθμική και τονισμένη, τους λόγους Σοφίας που κάνουν τον μυημένο Μυητή.
Προτού, όμως, έλθει αυτή η στιγμή, βυθίσου, Παιδί μου, στην σιγή, γιατί μέσα σε αυτήν και στην μόνωσή της ο μυημένος θα μπορέσει να γίνει Μυητής.
Φοβάμαι, ω Μητέρα μου, μην παραπλανήσω τους πλησίον μου. Φοβάμαι την πλάνη, αμφιβάλλω για μένα.
Μην αμφιβάλλεις καθόλου, Παιδί μου, μην έχεις κανένα φόβο, γιατί η αμφιβολία και ο φόβος τότε μόνο θα υπάρχουν εντός σου, όταν βρίσκεσαι σε πλάνη.
Η Αλήθεια που δημιουργείται εντός της σιγής, που ενδυναμώνεται και ζωογονεί το ον σου, θα σε πλημμυρίσει την ημέρα που τα μάτια σου θα ανοίξουν προς αυτήν και, όπως ο νεοσσός σπάζει το κέλυφος και βγαίνει στην ζωή, έτσι και εσύ, Παιδί μου εν πνεύματι, θα σκίσεις τα πέπλα της σιγής και ο Λόγος σου θα εμφανιστεί για να δώσει την ζωή, για να γεμίσει το κενό που θα συναντήσει.
Μην φοβάσαι καθόλου την σιγή, Παιδί μου, γιατί μέσα σε αυτή γεννιούνται οι πρώτες εκροές της ζωής και της λογικής.
Να είσαι δυνατή σε αυτήν, γιατί το να νικάς την σιγή σημαίνει να νικάς για πάντα εκείνο που πάντοτε ορθώθηκε, Παιδί μου, ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα.
Τέτοιος υπήρξε, Αδελφοί μου, ο πρώτος μου διαλογισμός, όταν έμαθα ότι ήμουνα εντεταλμένη προς τους ανθρώπους, για να διδάξω την Αλήθεια και την Ηθική της.
Στοχαστείτε και εσείς επί του διαλογισμού μου και εμπνευστείτε από αυτόν.
Marie Routchine-Dupré
ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ (Marie Routchine-Dupré)
1. Το Καλό εκδηλώνεται στον άνθρωπο δια της Καλοσύνης. Η Καλοσύνη προσβάλλεται πάντοτε στον άνθρωπο από το μέτρημα.
2. Η φαινομένη έδρα της Καλοσύνης στον άνθρωπο, είναι η καρδιά. Η φαινομένη έδρα του μετρήματος είναι ο εγκέφαλος.
3. Κάθε εκδήλωση της Καλοσύνης του ανθρώπου εμποδίζεται από την επίδραση του μετρήματος ή του υπολογισμού.
4. Οι άνθρωποι κάνουν το Καλό μετρώντας. Έτσι, τα αποτελέσματα αυτού του Καλού είναι ολέθρια και η καλοσύνη του ανθρώπου υποφέρει.
5. Οι άνθρωποι κάνουν το Καλό από υπολογισμό. Ενεργώντας έτσι, καταπνίγουν μέσα τους την Καλοσύνη.
6. Οι άνθρωποι επιτελούν το Καλό υποτάσσοντάς το στα όρια της εντάσεως και της διάρκειας. Ενεργώντας έτσι, είναι πολύ απασχολημένοι με αυτούς τους υπολογισμούς ώσπου να αντιληφθούν τελικά ότι, αντί να κάνουν το Καλό, έκαναν το Κακό.
7. Το μέτρημα και ο υπολογισμός είναι το πλέον ατελές μέρος της ανθρώπινης κατανόησης, ενώ η Καλοσύνη δεν επιδέχεται καμία τελειοποίηση. Αυτή καθαυτή είναι τέλεια.
8. Η Καλοσύνη, εκδηλωμένη στον άνθρωπο, του χρησιμεύει ως μέσον τελειοποιήσεως των όντων που τον περιβάλουν.
9. Η Καλοσύνη κατέχει μεγίστη θέση μέσα σε αυτή την ίδια την ουσία του ανθρώπου, αλλά εξαλείφεται συστηματικά δια της δράσεως των ατελών του ενεργειών.
10. Η Καλοσύνη είναι η παθητική αρετή του ανθρώπου. Η εκδήλωσή της δεν γίνεται δια δραστηριότητος, αλλά αυθορμήτως.
11. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο, το Εγώ, διαρκώς ανήσυχο από τον τρόμο του τέλους, δεν αφήνει ποτέ να επιτελεσθεί το αποτέλεσμα του αυθόρμητου της Καλοσύνης του. Για περισσότερη σιγουριά, την συνοδεύει και υποβάλλει την Καλοσύνη του στις σκληρότητες του μετρήματος και του υπολογισμού, που καταλήγουν σχεδόν πάντοτε να την καταπνίγουν.
12. Και όμως, η Καλοσύνη (δεν παύει να) είναι δώρο, το οποίο ο άνθρωπος έλαβε από το Υπέρτατο Καλό, τον Θεό.
13. Ο άνθρωπος κρίνει, συλλογίζεται και υπολογίζει με ταχύτητα και εμπιστοσύνη.
14. Η κρίση, ο συλλογισμός και ο υπολογισμός, καθώς είναι ατελείς στον άνθρωπο, τον απάτησαν σχεδόν πάντοτε στις προσδοκίες του. Γι’ αυτό ακριβώς και είναι δύσκολο στον άνθρωπο να είναι καλός.
Marie Routchine-Dupré
ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ (Marie Routchine-Dupré)
Το Υπέρτατο Καλό εδρεύει στην Μονάδα.
Η Μονάδα έχει τρεις έννοιες ή τρία μέσα για να εκδηλώνεται: Το Ωραίο, το Καλό και το Αληθές.
Τα τρία αυτά εξηγούνται τα μεν δια των δε. Έτσι, το Καλό θα είναι η πραγματικότητα του Ωραίου.
Υπό μία έννοια ιδεατή, το Καλό είναι το απόλυτο, το Ον εν εαυτώ, διότι μόνον αυτό το οποίον "Είναι", είναι το Καλό, αυτό είναι ο Συμπαντικός Γεννήτορας, με μία λέξη: αυτό είναι ο Θεός.
Το Καλό είναι η Αρετή του Πνεύματος, διότι αυτό το οποίο είναι Πνεύμα και Ζωή είναι άσπιλο, είναι το αιώνιο φως, το οποίο καθοδηγεί την υπερανθρώπινη φύση του ανθρώπου και τον προτρέπει να εγκαταλείψει την ζωώδη του φύση, διότι το ζωώδες είναι το Κακό. Έτσι, εάν το Καλό είναι αυτό το οποίο είναι, το Κακό είναι αυτό το οποίο δεν είναι. Εάν ο Θεός είναι το παν, ο διάβολος δεν είναι τίποτε.
Εάν το καλό είναι η Αρετή του Πνεύματος, το κακό θα είναι η Διαστροφή της ύλης. Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα, διότι η παρουσία των δύο άκρων εξηγεί μία κατάπτωση του ατόμου, το οποίο τα εκδηλώνει.
Ο επί της γης άνθρωπος έχει, χάρη στην ακατάπαυστη βοήθεια της Θείας Πρόνοιας, την δυνατότητα να επανέλθει στον τόπο της λαμπρότητας, από όπου εξήλθε και, καταβάλλοντας προσπάθειες για να εκμηδενίσει την υλική του φύση, να ανακτήσει έτσι, με τίμημα πολλών θυσιών, την θέση την οποίαν όφειλε να κατέχει στην πρωταρχική Εδέμ.
Προς τον σκοπό αυτόν, οφείλει να καταπολεμήσει ακριβώς την πιο σοβαρή από όλες τις διαστροφές, εκείνο το οποίο είναι η ίδια η προσωποποίηση του κακού: το συναίσθημα συντηρήσεως της υλικής φύσεως.
Είναι το συναίσθημα εκείνο, το οποίο κάνει τον άνθρωπο να αναζητά τρόπους για να εκτρέψει πλήρως το πνεύμα του από το καλό, προσπαθώντας να το συνδέσει με την πλέον κατώτερη φύση του.
Είναι το συναίσθημα εκείνο το οποίο τον κάνει να επιδιώκει τις σωματικές ικανοποιήσεις και την αγάπη του μετάλλου, το οποίο τις προμηθεύει, και το οποίο εξωθεί τον άνθρωπο να εμφανίζεται σαν ανώτερος όλων των άλλων ανθρώπων, αυτό είναι –τέλος - ο Εγωισμός.
Ως ορισμό, θα μπορούσα να πω ότι το κακό είναι η προσήλωση στην ύλη.
Σε μερικές περιπτώσεις αποκαλείται "δειλία", διότι ο άνθρωπος, λόγω ενστίκτου συντηρητικού, εγκαταλείπει τα καθήκοντά του.
Συχνά κατηγορούν τον πόνο ότι είναι ένα κακό. [ο πόνος] είναι μια συνέπεια του κακού.
Συχνά είναι ένα φάρμακο κατά του κακού.
Το κακό είναι τόσο χαμηλά, διότι το καλό είναι πάρα πολύ υψηλά και αυτό εξηγεί την δυσκολία του αμαρτωλού να μεταστραφεί.
Το Άπειρο Καλό και το τόσο περιορισμένο κακό, δεν είναι αντίθετα, αρμονικά ανόμοια, όπως τα ενεργά και τα παθητικά, τα άρρενα και τα θήλεα, τα οποία μας παρουσιάζει η επιστήμη του Υπερπέραν.
Η αξία τους δεν μπορεί να συγκριθεί, διότι ο άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει το ένα, αγνοεί το άλλο.
Ο Άγιος, ο οποίος γνωρίζει το Καλό, δεν υποπτεύεται το Κακό.
Και ο άνθρωπος, ο βυθισμένος μέσα στην διαστροφή, δεν συλλαμβάνει ούτε για μια στιγμή το καλό.
Γι’ αυτό ακριβώς η επιστήμη του Καλού και του Κακού ήταν η επιστήμη, την οποία αναζήτησαν όλοι οι έκπτωτοι, οι οποίοι αισθανόντουσαν μέσα τους τις Επιθυμίες του Θεού.
Οι πόθοι τους τούς έφερναν στα άνω, ενώ το ζωώδες προς τα κάτω.
Κατάφεραν και πραγματοποίησαν την υπόσχεση του Όφεως, έγιναν όπως οι Θεοί, γνωρίζοντες το Καλό και το Κακό, διότι μέσα στην ύλη τους θυμόντουσαν το αρχέγονο φως, το νοσταλγούσαν και, περιορίζοντας την σωματικότητά τους, την εγκατέλειπαν για να ανέλθουν προς τον Θεό.
Marie Routchine-Dupré
Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΕΩΣ (Marie Routchine-Dupré)