§1. Κάθε κίνηση Αλληλεγγύης είναι πάντοτε προσωπική, αυθόρμητη και πηγαία, ενώ δεν είναι ποτέ παρορμητική, δεν γίνεται από φόβο, υπολογισμό ή συνήθεια και δεν υπαγορεύεται από κάποια άλλη θέληση ή ιδεολογία. §2. Κάθε κίνηση Αλληλεγγύης πηγάζει αβίαστα από την έμφυτη Καλωσύνη και Συμπόνια του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, γι αυτό και συνοδεύεται πάντοτε από έμπνευση και φέρει την σφραγίδα της λογικής του Καλού και της δύναμης για το Καλό. §3. Το Καλό είναι για όλους Καλό! §4. Κάθε κίνηση Αλληλεγγύης είναι γεμάτη κατανόηση, σπουδή και προσοχή, πρόνοια και βαθιά διάθεση προσφοράς, βοήθειας και συμπαράστασης προς τον κάθε πάσχοντα, δυστυχή ή αδικημένο άνθρωπο. §5. Κάθε κίνηση Αλληλεγγύης ανταποκρίνεται άμεσα και αποτελεσματικά στην έκκληση εκείνου που, καθώς πάσχει, αδυνατεί να υπερασπίσει ή να στηρίξει τον εαυτό του ή την οικογένειά του, και ζητά κατανόηση, συμπαράσταση και βοήθεια.

§1. Κάθε κίνηση Αλληλεγγύης γίνεται πάντοτε με την ελεύθερη θέληση τόσο του αλληλέγγυου, εφ’ όσον το αποφασίσει, όσο και του πάσχοντος, εφ’ όσον το ζητήσει, και δεν επιβάλλεται με κανένα τρόπο, ποτέ και σε κανέναν, ούτε στον πρώτο ούτε και στον δεύτερο. §2. Η ελευθερία του πάσχοντος βεβαιώνεται και διαφυλάσσεται μέσα από την οικειοθελή και ενεργή συμμετοχή του ίδιου στο εγχείρημα της βοήθειάς του, στο μέτρο των πραγματικών –κάθε φορά-δυνατοτήτων και δυνάμεών του. §3. Η ελευθερία του αλληλέγγυου βεβαιώνεται και διαφυλάσσεται μέσα από την σταθερότητα και την υπομονή κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός του και ποτέ με την αδικαιολόγητη αποφυγή ή παραίτηση και εγκατάλειψη του πάσχοντος.

§1. Μια κίνηση Αλληλεγγύης ωφελεί πάντοτε ένα άτομο ή μία ομάδα, χωρίς να βλάπτει ένα άλλο άτομο ή μια άλλη ομάδα. Γίνεται δε πάντοτε χωρίς προκατάληψη, συμφέρον ή προτίμηση. §2. Επί πλέον, ο αλληλέγγυος οφείλει να διαθέτει ακριβή αντίληψη και αίσθηση τόσο των αναγκών του πάσχοντος όσο και των δικών του δυνατοτήτων. §3. Σε περίπτωση που οι δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, υλικές ή ψυχικές, εξαντλούνται, ο αλληλέγγυος στρέφεται και κάνει έκκληση προς τον Ανθρωπισμό και την Αλληλεγγύη των συνανθρώπων του. §4. Όταν και αυτές οι δυνάμεις αποδειχθούν ανεπαρκείς, ο αλληλέγγυος στρέφεται με πίστη και εμπιστοσύνη προς τις ανώτερες συνειδητές δυνάμεις του Σύμπαντος και επικαλείται την βοήθειά τους. Ας είναι δε βέβαιος ότι, όπως και ο ίδιος, οι δυνάμεις αυτές αδημονούν να προστρέξουν, όταν τους ζητηθεί και δρουν, φυσικά, με την ιδιαίτερή και ανώτερη λογική τους, εντελώς αυθόρμητα και μέσα σε απόλυτη ελευθερία και συνείδηση, υπηρετώντας πάντοτε την ανώτερη σκοπιμότητα.

§1. Μια κίνηση Αλληλεγγύης είναι πάντοτε αφανής διότι είναι ανιδιοτελής. Όταν όμως δεν μπορεί ή δεν πρέπει να τηρηθεί η αφάνεια, διαφυλάσσει τουλάχιστον την ανιδιοτέλεια. §2. Ο αλληλέγγυος δεν επιδιώκει να ωφελείται ούτε να επωφελείται από τον πάσχοντα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά. §3. Ενεργεί δε πάντοτε με απόλυτη εχεμύθεια, σεβασμό και διακριτικότητα προς τον πάσχοντα, χωρίς να πάψει να είναι αποφασιστικός και αποτελεσματικός στην δράση του.

§1. Μια κίνηση Αλληλεγγύης δεν προβάλλεται, αλλά και δεν φοβάται να έρθει στο φως. Είναι ηθική στην συνείδηση του αλληλέγγυου, είναι καθαρή ενώπιον της Αλήθειας, είναι έντιμη και ειλικρινής ενώπιον του πάσχοντος και νόμιμη ενώπιον της Πολιτείας. §2. Η αληθής, ακριβής και συστηματική ενημέρωση και πληροφόρηση παντός τρίτου σχετικά με τα κίνητρα, τους πόρους, τα μέσα, την πρόοδο και τα αποτελέσματα μιας κίνησης Αλληλεγγύης είναι καθήκον απέναντι στην ιδέα, στην διάδοση της ιδέας καθώς και της ίδιας της πράξης της Αλληλεγγύης. §3. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αλληλέγγυος είναι υποχρεωμένος να δίνει λόγο ή να υπόκειται στον έλεγχο ή την κριτική κανενός, πλην των νομίμως εντεταλμένων οργάνων της Πολιτείας.

Η αποτελεσματικότητα κάθε κίνησης Αλληλεγγύης μπορεί να κρίνεται και από το αν: 1) επιστρέφει στον πάσχοντα την αυτάρκεια, το αυτεξούσιο και την αξιοπρέπεια, τα οποία, λόγω της ατυχίας του ή της δυστυχίας του, ενδεχομένως, απώλεσε. 2) αλλά και, ακόμα βαθύτερα: - μέσα στον πάσχοντα, αναβιώνει το θάρρος, την πίστη στον εαυτό του και στον Δημιουργό του, την ελπίδα για την ζωή και την αγάπη (αλληλεγγύη) προς κάθε άλλο άνθρωπο, ενώ παράλληλα, - μέσα στον αλληλέγγυο, καλλιεργεί και εμπεδώνει την ταπεινοφροσύνη, την δικαιοσύνη και την τόλμη.

§1. Η Αλληλεγγύη δεν είναι μια εκδήλωση οίκτου του ισχυρού προς τον αδύνατο, αλλά η έκφραση της στοιχειώδους ανάγκης για ενότητα του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. §2. Εκείνος που σήμερα είναι αδύνατος και πάσχει, αύριο μπορεί να είναι δυνατός και ευτυχής, ενώ εκείνος που σήμερα είναι δυνατός και ευτυχής, αύριο μπορεί να είναι ασθενής και να πάσχει. §3. Η Φιλία αναπληρώνει την αδυναμία, η δε Αδελφοσύνη την εξαφανίζει. §4. Με την φιλία και την αδελφοσύνη οι άνθρωποι θα αναστηλώσουμε το φυσικό μας περι-βάλλον (πνευματικό, ψυχικό και υλικό) και θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, που καταστρέψαμε και χάσαμε, καθώς επιτρέψαμε να εισχωρήσει μέσα μας κι ανάμεσά μας ο ανταγωνισμός, ο διαχωρισμός και ο εγωισμός, πηγή (και πληγή) κάθε δυστυχίας. §3. Η Φιλία αναπληρώνει την αδυναμία, η δε Αδελφοσύνη την εξαφανίζει.

§4. Με την φιλία και την αδελφοσύνη οι άνθρωποι θα αναστηλώσουμε το φυσικό μας περιβάλλον (πνευματικό, ψυχικό και υλικό) και θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, που καταστρέψαμε και χάσαμε, καθώς επιτρέψαμε να εισχωρήσει μέσα μας κι ανάμεσά μας ο ανταγωνισμός, ο διαχωρισμός και ο εγωισμός, πηγή (και πληγή) κάθε δυστυχίας.

Τ.Κ+Α, 05/09/2017